Κυνηγοί Κεφαλών

Κυνηγοί Κεφαλών

(το κείμενο εκφράζει προσωπικές απόψεις, Γ.Στεφ.)

Τη φιγούρα του «ελεγκτή» την έχουμε όλοι συναντήσει. Τουλάχιστον απεχθής. Κι ας μην σπεύσει κανένας να πει πως «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Μερικές δουλειές είναι ντροπή! Ελεγκτές, σεκιουριτάδες, δημοτόμπατσοι, εταιρείες εισπράξεων, σώματα "ασφαλείας" ένας απίθανος συρφετός που με ή χωρίς στολή νιώθει ότι είναι «εξουσία» και μπορεί να τσαλακώνει προσωπικότητες, να τρομοκρατεί, να τραμπουκίζει και να επαίρεται, να απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία και αν τύχει και τα πράγματα μπλέξουν να μπορεί να ισχυρίζεται ότι «έκανε απλά τη δουλειά του» ή φταίει η "κακιά η ώρα".

Σε μια κοινωνία που συνεχώς εκφοβίζεται, τρομοκρατείται, βιώνει την καταστολή σε κάθε προσπάθεια αντίδρασης κανένας δεν δικαιούται να σφυρίζει κλέφτικα, κανένας δεν μπορεί να λέει «κάνω απλά τη δουλειά μου».  Μέσα σ’ αυτή τη φράση κρύβονται ο φασισμός και ο δοσιλογισμός, ο πιο χυδαίος και αντικοινωνικός ατομισμός. Σ' αυτά δεν χωρά και δεν πρέπει να υπάρχει καμιά ανοχή και από κανέναν μας.

Και για να τελειώνουμε με το κλισέ «κι εγώ εργαζόμενος είμαι…». Οι ελεγκτές, στις περισσότερες περιπτώσεις, για κάθε «κλήση», για κάθε «πρόστιμο» που βεβαιώνουν λαμβάνουν και το σχετικό bonus (ποσοστό). Για όσους δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν ο ΟΑΣΑ έχει από το 2010 ένα σώμα εθελοντών από τους ίδιους τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες (Δείτε τη σχετική ανακοίνωση εδώ)

Ο Θανάσης Καναούτης (κι όχι αυτό το γλοιώδες «ευγενικό» ο «δεκαεννιάχρονος» ή ο «νεαρός» ή ο «Θ.Κ.») με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δολοφονήθηκε. Οι γνωστές ανοησίες περί «μεμονωμένων περιστατικών» είναι καιρός να τελειώνουν. Όχι γιατί παραμαζεύτηκαν πολλά «μεμονωμένα περιστατικά», αλλά γιατί ΔΕΝ είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Απλά τα περισσότερα μένουν στη σκιά. Μετανάστες, ΑΜΕΑ, μαθητές, απολυμένοι, άνεργοι, οι «Γαβριάδες» της πόλης μας είναι καθημερινά τα θύματα ανάλογων συμπεριφορών. Κι όχι μόνο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής μας. 

Σε μια κοινωνία που συντρίβεται από τα μνημόνια η κρατική τρομοκρατία και η πειθάρχηση εντείνονται. Θέλουν μια κοινωνία που ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο θα φοβάται τον «ελεγκτή» είτε πρόκειται για εισιτήρια, είτε για ωράρια, είτε για φόρους, είτε απλά γιατί δεν αρέσει το ντύσιμό σου, είτε όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο «γιατί δεν φοράς το κράνος σου».  Ας σκεφτούν ξανά κάποιοι πριν σπεύσουν να πουν ότι δεν θα τους συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο σ’ αυτούς ή στα παιδιά τους. Ας κοιταχτούν στον καθρέπτη πριν σπεύσουν να μιλήσουν ως «νομιμόφρονες πολίτες».

Κι όταν τελειώνουν οι υποκριτικές δηλώσεις συμπάθειας αρχίζει το γνωστό παραμύθι για τους «λαθρεπιβάτες». Ας αφήσουμε στην άκρη τη χρήση του όρου (ο μόνος λαθρεπιβάτης είναι η Κυβέρνηση των Μνημονίων και μάλιστα στην πλάτη μας) και ας πάμε στην ουσία. 

·   * Σήμερα ένας εργαζόμενος για να πάει και να έρθει από την εργασία του θέλει μόνο για εισιτήρια τουλάχιστον 62 €/μήνα. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί  περίπου στο 15% του βασικού μισθού του (αν έχει καταβληθεί… για να μην ξεχνάμε και τους απλήρωτους εργαζόμενους). Αν μάλιστα μιλήσουμε για το πρόστιμο (60 φορές η αξία του εισιτηρίου) τότε βρισκόμαστε μπροστά στο παράλογο ή απλά στον ταξικό χαρακτήρα του μέτρου (εκτός κι αν υποθέσουμε ότι το golden boy του Κολωνακίου θα ταξιδέψει με ΜΜΜ και μάλιστα χωρίς εισιτήριο…).

·  * Δεν είναι τυχαίο ότι το «ατυχές περιστατικό» συνέβη σε μια λαϊκή γειτονιά που δοκιμάζεται σκληρά από τη φτώχεια και την ανεργία. Εκατομμύρια πολίτες είναι σήμερα άνεργοι ή έχουν τόσο μικρά εισοδήματα που ακόμη και το 1€ είναι πολύτιμο. Αντιστοιχεί σε μια φρατζόλα ψωμί ή ένα κουτί γάλα. Κι αυτό την ίδια στιγμή που η ανάγκη μετακινήσεων, ειδικά σε πόλεις όπως η Αθήνα, είναι δεδομένη και δεν μπορεί να καλυφθεί με άλλον τρόπο.  

·   * Η ποιότητα των συγκοινωνιών είναι απαράδεκτη. Οι διάφορες περικοπές έχουν οδηγήσει στην αραίωση των δρομολογίων, στην κατάργηση γραμμών, στο στοίβαγμα των επιβατών, βρώμικα ΜΜΜ (η καθαριότητα έχει στις περισσότερες περιπτώσεις ανατεθεί σε εργολάβους),  σε κακή / ελλιπή συντήρηση με ότι αυτό σημαίνει και για την ασφάλεια των επιβατών αλλά και των οδηγών. Την ίδια στιγμή οι Κυβερνήσεις των Μνημονίων με κάθε ευκαιρία αυξάνουν το κόστος μετακίνησης, είτε μιλάμε για εισιτήρια, είτε για διόδια, είτε για φόρους στα καύσιμα και προετοιμάζουν την ιδιωτικοποίησή τους.

·   * Οι συγκοινωνίες, ως κοινωνικό αγαθό (όπως η εκπαίδευση, η υγεία, το νερό κλπ), πρέπει να είναι δημόσιες και δωρεάν. Και για να τελειώνει η καραμέλα περί κόστους κ.λπ. η απάντηση είναι απλή: από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τον κουμπαρά που όλοι (θέλοντας και μη) συνεισφέρουμε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας τις (νεο)φιλελευθερες αντιλήψεις που θέλουν «το χρήστη υπηρεσιών» να πληρώνει, είτε πρόκειται για μια εξέταση στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου, είτε στην εκπαίδευση, είτε στα ΜΜΜ.

Και τελικά όσο κι αν ακούγεται «λαϊκίστικο» στα ευγενή ώτα ορισμένων, ας κόψουν από τις παχυλές αμοιβές από τους χιλιάδες συμβούλους – παρατρεχάμενους, τα υμέτερα διορισμένα Διοικητικά Συμβούλια. Ας αναζητήσουν (και θα βρουν) χρήματα από τις λεόντειες αποικιακές συμβάσεις παραχώρησης των δρόμων στους εθνικούς εργολάβους ή στα σκάνδαλα προμηθειών (Siemens, υποβρύχια κ.λπ.)

Για όσους δεν θυμούνται υπενθυμίζουμε ότι πριν κάποια χρόνια (1983) υπήρχαν ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ συγκεκριμένες ώρες της ημέρας (πρωί) δηλαδή τη χρονική περίοδο που εκατομμύρια πολίτες ξεκινούν για την εργασία τους.

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΛΑΤΕΣ & ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ

Κι ένα υστερόγραφο:

Όσο δεδομένη και χωρίς όρους και προϋποθέσεις είναι η αλληλεγγύη μας απέναντι στους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, όταν απεργούν και επιστρατεύονται, όταν απολύονται, όταν διεκδικούν τα δικαιώματά τους είτε αυτά αφορούν στους μισθούς, είτε στις συνθήκες εργασίας, άλλο τόσο δεδομένη θεωρούμε ότι πρέπει να είναι η στάση τους απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, απέναντι στους επιβάτες. Είναι αδιανόητο και απαράδεκτο εργαζόμενοι να ανέχονται, να συγκαλύπτουν (πόσο μάλλον να συμμετέχουν) σε τέτοιους μηχανισμούς και σε τέτοιες συμπεριφορές. Η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια είναι το μόνο όπλο που έχουμε ως εργαζόμενοι απέναντι σ' όσα συμβαίνουν.