Πραγματοποιήθηκε αργά χτες (7/1) το μεσημέρι, η πρώτη δίκη για την ακύρωση των απολύσεων ("διαθεσιμοτήτων"). Η δίκη αφορούσε περί τις 40 περιπτώσεις συναδέλφων. Η απόφαση (προσωρινή διαταγή) αναμένεται να βγει σήμερα (Τετάρτη 8/1).
Ψεύτηδες να βγούμε, αλλά το Σεπτέμβρη, αν δεν κάνω λάθος, γράφαμε ως ΑΠ ΥΠΠΟ-Α...
"Τα αποτελέσματα της εφαρμογής των Μνημονίων δεν μπορούν να αναιρεθούν ή ανατραπούν πραγματικά και τελικά να ακυρωθούν οριστικά δια της νομικής οδού. Η προσφυγή στο ΣτΕ για την ακύρωση της ΚΥΑ του "Πρόσθετου Ειδικού Κριτηρίου Μοριοδότησης" αλλά και οι άλλες προσφυγές (ατομικές ή συλλογικές όπως αυτές της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕΥΠΠΟ) εναντίον της "διαθεσιμότητας" έχουν, όπως όλοι γνωρίζουμε, "περιορισμένο ορίζοντα", ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την όξυνση των ταξικών αγώνων. Η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" έχει αποδειχθεί συνεπής (...) στην έκδοση αποφάσεων που κρίνουν τα μνημόνια και τους νόμους που τα συνοδεύουν "συνταγματικά"
Η άποψη αυτή είναι απολύτως σωστή. Πρέπει όμως να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να σπάσει και η αντίληψη που λέει "θα πάω στα δικαστήρια να βρω το δίκιο μου". (Όπως έλεγε και κάποιος το "δίκιο" συντάσσεται πάντα με του "μου").
Πολλοί συνάδελφοι καταφεύγουν στη λύση αυτή και από δυσπιστία στις δυνατότητες της συλλογικής πολιτικής συνδικαλιστικής πάλης. Από αδιέξοδο και από την ανάγκη να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να προστατέψουν το δικαίωμα στη δουλειά. Έκαναν; Και τελικά αυτό είναι κάτι "στιγμιαίο" π.χ. μια συμμετοχή στην απεργία αν και όταν μας καίει το θέμα ή μήπως μια καθημερινή πράξη, ένας συνεχής αγώνας;
Γι' αυτά ευθύνη έχουν διαχρονικά και τα Σωματεία. Για να τα λέμε όλα οι αντιλήψεις αυτές έχουν υιοθετηθεί και σε κομμάτια της αριστεράς. Η αδυναμία ή η αποτυχία των αγώνων να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, εύκολα τροφοδοτεί τέτοιες σκέψεις. Ας κάνουμε κι αυτό! Άλλα κομμάτια του συνδικαλισμού το βλέπουν σαν τον εύκολο τρόπο να βγάλουν την υποχρέωση. Αφού τα ίδια δεν μπορούν ή δεν θέλουν πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα. Φωνάζουν έναν δικηγόρο και του αναθέτουν...
Κι όμως αρκεί να ακούσουμε τους ίδιους τους νομικούς για να καταλάβουμε ότι η εποχή των φιλεργατικών αποφάσεων τελείωσε. Λογικό αν κάποιος σκεφτεί ότι οι νόμοι (στο γράμμα αλλά και στην ερμηνεία και εφαρμογή) δεν είναι παρά η αποτύπωση συγκεκριμένων ταξικών συσχετισμών κάθε φορά, στη συγκυρία.
Γι' αυτό οι "παλιοί" όταν γινόταν μια δίκη εργαζομένων πάντα καλούσαν και πραγματοποιούσαν συγκέντρωση στα δικαστήρια. Ήταν απέξω με το πανό τους φώναζαν συνθήματα. Ήταν μια ελάχιστη συμβολική και ουσιαστική πίεση, που σε πιο καθαρή μορφή έλεγε ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ. Αυτό το ξεχασμένο σύνθημα λέει πολλά.
Πάντως πρέπει να ξέρουμε ότι ακόμη και σε μια "θετική" απόφαση τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Η διάρκεια των "προσωρινών εντολών" είναι μικρή, οι δίκες αυτές γίνονται με διαδικασίες εξπρές και ασφυκτικό για το δικαστή νομικό πλαίσιο και η "διοικηση" (πόσο ουδέτερο ακούγεται αυτή η "διοικηση" ενώ μόνο ουδέτερη δεν είναι...) έχει χίλια τερτίπια για να μην εφαρμόζει...
Ψεύτηδες να βγούμε, αλλά το Σεπτέμβρη, αν δεν κάνω λάθος, γράφαμε ως ΑΠ ΥΠΠΟ-Α...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα αποτελέσματα της εφαρμογής των Μνημονίων δεν μπορούν να αναιρεθούν ή ανατραπούν πραγματικά και τελικά να ακυρωθούν οριστικά δια της νομικής οδού. Η προσφυγή στο ΣτΕ για την ακύρωση της ΚΥΑ του "Πρόσθετου Ειδικού Κριτηρίου Μοριοδότησης" αλλά και οι άλλες προσφυγές (ατομικές ή συλλογικές όπως αυτές της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕΥΠΠΟ) εναντίον της "διαθεσιμότητας" έχουν, όπως όλοι γνωρίζουμε, "περιορισμένο ορίζοντα", ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την όξυνση των ταξικών αγώνων. Η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" έχει αποδειχθεί συνεπής (...) στην έκδοση αποφάσεων που κρίνουν τα μνημόνια και τους νόμους που τα συνοδεύουν "συνταγματικά"
Η άποψη αυτή είναι απολύτως σωστή. Πρέπει όμως να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να σπάσει και η αντίληψη που λέει "θα πάω στα δικαστήρια να βρω το δίκιο μου". (Όπως έλεγε και κάποιος το "δίκιο" συντάσσεται πάντα με του "μου").
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλοί συνάδελφοι καταφεύγουν στη λύση αυτή και από δυσπιστία στις δυνατότητες της συλλογικής πολιτικής συνδικαλιστικής πάλης. Από αδιέξοδο και από την ανάγκη να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να προστατέψουν το δικαίωμα στη δουλειά. Έκαναν; Και τελικά αυτό είναι κάτι "στιγμιαίο" π.χ. μια συμμετοχή στην απεργία αν και όταν μας καίει το θέμα ή μήπως μια καθημερινή πράξη, ένας συνεχής αγώνας;
Γι' αυτά ευθύνη έχουν διαχρονικά και τα Σωματεία. Για να τα λέμε όλα οι αντιλήψεις αυτές έχουν υιοθετηθεί και σε κομμάτια της αριστεράς. Η αδυναμία ή η αποτυχία των αγώνων να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, εύκολα τροφοδοτεί τέτοιες σκέψεις. Ας κάνουμε κι αυτό! Άλλα κομμάτια του συνδικαλισμού το βλέπουν σαν τον εύκολο τρόπο να βγάλουν την υποχρέωση. Αφού τα ίδια δεν μπορούν ή δεν θέλουν πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα. Φωνάζουν έναν δικηγόρο και του αναθέτουν...
Κι όμως αρκεί να ακούσουμε τους ίδιους τους νομικούς για να καταλάβουμε ότι η εποχή των φιλεργατικών αποφάσεων τελείωσε. Λογικό αν κάποιος σκεφτεί ότι οι νόμοι (στο γράμμα αλλά και στην ερμηνεία και εφαρμογή) δεν είναι παρά η αποτύπωση συγκεκριμένων ταξικών συσχετισμών κάθε φορά, στη συγκυρία.
Γι' αυτό οι "παλιοί" όταν γινόταν μια δίκη εργαζομένων πάντα καλούσαν και πραγματοποιούσαν συγκέντρωση στα δικαστήρια. Ήταν απέξω με το πανό τους φώναζαν συνθήματα. Ήταν μια ελάχιστη συμβολική και ουσιαστική πίεση, που σε πιο καθαρή μορφή έλεγε ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ. Αυτό το ξεχασμένο σύνθημα λέει πολλά.
Πάντως πρέπει να ξέρουμε ότι ακόμη και σε μια "θετική" απόφαση τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Η διάρκεια των "προσωρινών εντολών" είναι μικρή, οι δίκες αυτές γίνονται με διαδικασίες εξπρές και ασφυκτικό για το δικαστή νομικό πλαίσιο και η "διοικηση" (πόσο ουδέτερο ακούγεται αυτή η "διοικηση" ενώ μόνο ουδέτερη δεν είναι...) έχει χίλια τερτίπια για να μην εφαρμόζει...
Δ.