ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

(Στο κειμενο εκφράζονται οι απόψεις των συντακτών)

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης σήμερα λειτουργούν οι νόμοι της καπιταλιστικής παρακμής. Η Ευρωπαϊκή αστική τάξη έχει φέρει σε πολλές χώρες την κοινωνία σε συνολική χρεοκοπία. Δεν είναι ικανή να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους ούτε δουλειά, ούτε στέγη, ούτε υγεία, ούτε παιδεία. Δεν έχει διάθεση ούτε καν για μικρές ελεημοσύνες. Ίσα-ίσα έχει περάσει σε μια μεγάλη επίθεση ενάντια κόμματα στους ευρωπαίους εργαζόμενους, προσπαθώντας να πάρει πίσω όλες τις κοινωνικές παροχές. Η αστική τάξη στην Ευρώπη, για να μπορέσει να σταματήσει την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους της έχει μπει σε μια εποχή πολιτικών και οικονομικών αντιμεταρρυθμίσεων.

Η προσπάθειά της να χτυπήσει τις κοινωνικές παροχές και να μειώσει δραστικά μισθούς και συντάξεις, δεν αφορά στην προσωπικές ιδιοτροπίες της Μέρκελ, του Σόϊμπλε ή του Ολάντ, αλλά στην ανάγκη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών να αυξήσουν το κέρδος τους σε μια περίοδο αποσύνθεσης του συστήματός τους.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό γεγονός που πρέπει να κατανοήσει κάθε εργαζόμενος, αν δεν θέλει να τον ξεγελούν προσπαθώντας να προσδώσουν στην επίθεση που γίνεται στον Ελληνικό λαό προσωπικά χαρακτηριστικά ή ατομικές ιδιοτροπίες του ευρωπαίου και Έλληνα πολιτικού παράγοντα.

Εδώ και πολλά χρόνια τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, φύσει μεταρρυθμιστικά, επειδή η αστική τάξη δεν επιτρέπει κανενός είδους παραχωρήσεις στους εργαζόμενους αφομοιώθηκαν και ταυτίστηκαν με τα πιο σκληρά κομμάτια της αστικής τάξης, αποσυντέθηκαν και έχασαν τις δυνάμεις τους το ένα ύστερα από το άλλο σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας έχει τις ρίζες της στην παρακμή του ίδιου του καπιταλισμού και της αδιαθεσίας του να επιτρέψει και τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις .

Μετά την συντηρητικοποίηση της σοσιαλδημοκρατίας, το κενό πολιτικής εκπροσώπησης των εργαζόμενων σε διάφορες χώρες όπως η Ελλάδα, προσπάθησαν να το καλύψουν οι εργαζόμενοι, είτε με την γιγάντωση μικρών Αριστερών κομμάτων [ΣΥΡΙΖΑ], είτε με την δημιουργία νέων κομμάτων (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Δανία κλ.π.) ή με την δημιουργία και την ανάπτυξη αριστερών πτερύγων στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα [εργατικό κόμμα Αγγλίας ]

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Το γεγονός ότι ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς στην Ελλάδα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά την αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, γιγαντώθηκε και έφτασε να γίνει κυβέρνηση, δεν αρέσει καθόλου στην Ευρωπαϊκή αστική τάξη. Ιδιαίτερη επειδή παρά τις διαρκείς υποχωρήσεις της ηγεσίας του εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς και έχει δημιουργήσει την απαρχή ενός μεγάλου κινήματος στην Ευρώπη. Εκατοντάδες συνδικάτα ξεσηκώθηκαν ενάντια στην λιτότητα με αφορμή και για συμπαράσταση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες κόμματα ή τάσεις κομμάτων δηλώνουν αρωγοί στην μάχη της κυβέρνησης, εκατοντάδες χιλιάδες ευρωπαίοι εργαζόμενοι και πολίτες διαδήλωσαν και διαδηλώνουν με μαχητικό και ευρηματικό τρόπο ενάντια στο διευθυντήριο της Ευρώπης

             Χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι στράφηκαν αριστερά και βγήκαν στους δρόμους σε ένα πρωτοφανές κίνημα νεολαίας.

Μετά από αρκετά χρόνια ηττών, υποχωρήσεων και απογοητεύσεων οι εργαζόμενοι είδαν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, αναπτέρωσαν τις ελπίδες τους, ενθουσιάστηκαν, βγήκαν στον δρόμο και άρχισαν να αποτινάζουν την ταφόπλακα που τους σκέπαζε.

Το ίδιο συνέβη και με τους Έλληνες εργαζόμενους με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, που παρά τις διαρκείς απειλές και την τρομοκρατία, έδωσε 61,3 % στήριξη στην κυβέρνηση, πραγματοποιώντας παράλληλα μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις

Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η Ευρωπαϊκή και η Ελληνική αστική τάξη θορυβήθηκε από την τεράστια αύξηση του κινήματος και την μαζική αμφισβήτηση των εργαζομένων στην πολιτική της. Έχει κάνει τα πάντα για να πνίξει το κίνημα και ξαφνικά με αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ είδε όλα όσα έχει κτίσει να ανατρέπονται. Δεν θέλει με τίποτα να αμφισβητηθούν οι σκληρές πολιτικές λιτότητας που έχει επιβάλλει και ο στόχος της δεν είναι κανένας άλλος παρά η πτώση της Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα λιγότερο. Γι’ αυτό δημιούργησε την τεράστια καμπάνια ενάντια στην Ελληνική  Κυβέρνηση, γι’ αυτό την έφτασε στο σημείο της απόλυτης οικονομικής και πολιτικής ασφυξίας.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΑΘΜΟΣ

Ιδιαίτερα την περίοδο του δημοψηφίσματος η αστική τάξη αναγκάστηκε να παραμερίσει κάθε δημοκρατική επίφαση και να στηριχτεί στην υπονόμευση, στην προπαγάνδα και την καταστολή για να μπορέσει να πνίξει τις πολιτικές ελευθερίες των εργαζομένων αφού είναι ανίκανη να διευθύνει και να επιβάλλει την σκληρή πολιτική της με την βοήθεια ενός υποτιθέμενου δημοκρατικού κράτους.

Γι’ αυτό λοιπόν προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ρίξουν την δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική Κυβέρνηση. Όλο το οπλοστάσιο της Αστικής τάξης βγήκε στην επιφάνεια: Ιερείς, πρώην Βασιλιάδες, εφοπλιστές, βιομήχανοι με όλο το συνταξιοδοτημένο πολιτικό τους προσωπικό, δημοσιογράφοι-πληρωμένοι κονδυλοφόροι και ένας στρατός από δικηγόρους, υποτιθέμενους αναλυτές, διανοούμενους, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, μια τεράστια μηχανή «καθώς πρέπει» εκπροσώπων της “καλής” κοινωνίας, προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τον Ελληνικό λαό και να τον αναγκάσουν να ψηφίσει το ΝΑΙ. Και παρά την τεράστια αυτή τρομοκράτηση το μόνο που κατάφεραν ήταν να στρέψουν τη συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας και των εργαζόμενων εναντίον τους.

Ένα τεράστιο κίνημα από εργαζόμενους, άνεργους και νεολαία, αψηφώντας τις απειλές και τους εκβιασμούς, γνωρίζοντας ότι το αύριο είναι αβέβαιο, αφήνοντας τον καναπέ και την τηλεόραση, βγήκε μαχητικά στους δρόμους.

Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι πολιτικοποιήθηκαν και βγήκαν στους δρόμους για πρώτη φορά, στρεφόμενοι αριστερά φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στο μνημόνιο και στον καπιταλισμό.

Η λάσπη, τα ψέματα και η βρωμιά, πείσμωναν τον ανυπότακτο ελληνικό λαό και το μίσος και η αγανάκτηση βγήκαν στην κάλπη.

Μετά το δημοψήφισμα τίποτα δεν είναι ίδιο για το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας.

ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Παρά την τεράστια επίθεση, την οικονομική ασφυξία, τις ουρές στα ΑΤΜ, την αβεβαιότητα, οι εργαζόμενοι, βλέποντας μπροστά τους όλο αυτό το μαύρο μέτωπο, δεν ξέχασαν τι αντιπροσώπευε ο καθένας από αυτούς τα περασμένα χρόνια, όταν η ανεργία εκτινασσόταν στο 1,5 εκ., όταν έκλειναν 300.000 μικροεπιχειρήσεις, όταν νέα παιδιά πέθαιναν από μαγκάλια επειδή δεν είχαν να ζεσταθούν με την τεράστια αύξηση της τιμής του πετρελαίου, όταν μειωνόταν το εισόδημά των εργαζόμενων πάνω από το 30 % και κοβόταν ο 13^ος και ο 14^ος μισθός, δεν ξεχνούσαν τις 8.000 αυτοκτονίες, τα παιδιά που λιποθυμούσαν από πείνα στα σχολεία,  τους ανθρώπους που ζούσαν από τα συσσίτια αφού είχε καταστραφεί η ζωή τους, τις οικογένειες που ζούσαν από τις  πενιχρές συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων, την διάλυση της παιδείας, την έλλειψη ακόμα και σε γάζες στα νοσοκομεία, την απελπισία, την κατάθλιψη και την συντριβή. Ο Ελληνικός λαός δεν είχε κοντή μνήμη 5 μηνών. Μπροστά του βγήκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, και παρά τα λάθη τις ανακολουθίες και την υποχωρητικότητα της Κυβέρνησης έδωσε ένα τεράστιο ΟΧΙ σε όλους αυτούς που τον τρομοκρατούσαν και προσπαθούσαν να τον πνίξουν.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν καθορίζουν την συμπεριφορά τους από τις προσωπικές τους επιλογές, αλλά από τις επιλογές των αφεντικών τους, που είναι οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις. Άρα η διαπραγμάτευση με το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο δεν θα ήταν ένας απλός καθημερινός περίπατος γιατί ο στόχος τους από την πρώτη στιγμή ήταν να επιβάλλουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών, που ιδιαίτερα την περίοδο αποσύνθεσης του καπιταλισμού, δεν έχουν διάθεση να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση. Έτσι λοιπόν μέσα από την τελευταία συμφωνία η αστική τάξη, αφού στραγγάλισε την Ελληνική Κυβέρνηση και την ελληνική κοινωνία, επέβαλλε μέτρα που:

1)       μέσα από την μείωση του κόστους εργασίας θα δώσουν μεγαλύτερη κερδοφορία στους εργοδότες εις βάρος των εργαζόμενων

2)      μέσα από την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου πλούτου, θα δώσουν γρήγορο και εύκολο κέρδος στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στις Γερμανικές

3)      μέσα από τα ταπεινωτικά αυτά μέτρα ήθελαν να δώσουν ένα σκληρό μάθημα στους έλληνες καθώς και τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, για να μη αντιδρούν και να μην ξεσηκώνονται απέναντι στους ισχυρούς.

Αυτή είναι η ουσία της νέας συμφωνίας. Είναι μια συμφωνία καλά σχεδιασμένη για να ξεζουμίσει και να ταπεινώσει τους εργαζόμενους και την Ελληνική κοινωνία.

Αυτό τον χαρακτήρα έχουν:

α) η μείωση των δαπανών για τις δημόσιες υπηρεσίες

β) η περικοπή των συντάξεων με διάφορους τρόπους

γ) η αύξηση της έμμεσης φορολογίας, ιδιαίτερα στα είδη πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα, η οποία επιβάλλει ακόμα παραπέρα λιτότητα για τους εργαζόμενους

δ) η παρέμβαση στα εργασιακά δικαιώματα με την παραπέρα εφαρμογή μορφών ελαστικής εργασίας, την κατάργηση της αργίας την Κυριακή κλπ

ε) οι ιδιωτικοποιήσεις (αεροδρόμια, λιμάνια, ΑΔΜΥΕ, Ελληνικό κ.λ.π.), καθώς επίσης και η δημιουργία οργανισμού για την εκποίηση μεγάλου μέρους της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, όπου ένα μέρος θα πάει στην ενίσχυση των τραπεζών και ένα άλλο στην αποπληρωμή του χρέους.

Αυτή η συμφωνία είναι μια ληστρική συμφωνία και δεν την μεταβάλλουν ουσιαστικά τα μέτρα που αφορούν στην αύξηση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις. Αντίθετα ακόμη κι εκεί η Κυβέρνηση βαδίζει με ημίμετρα γιατί εξάλειψε την έκτακτη εισφορά που είχε προτείνει για τις επιχειρήσεις με κέρδη πάνω από 500.000 ευρώ, καθώς επίσης και οποιαδήποτε άλλη αναφορά στο να πληρώσει μέρος αυτής της κρίσης η άρχουσα τάξη.

ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΧΕΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ

Όλες οι αναφορές και οι εκθέσεις και των πιο συντηρητικών αστικών οργανισμών αναφέρουν ότι η λιτότητα θα χειροτερεύσει τα πράγματα για την Ελληνική κοινωνία. Το 35 % του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της πτώχειας με αυτά τα μέτρα θα αυξηθεί, όπως επίσης και η ανεργία. Ακόμη σε ένα ασταθές κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον δεν πρόκειται να υπάρξουν επενδύσεις, παρά μόνο κερδοσκοπικές δραστηριότητες.

Αυτό λοιπόν που πρέπει με σιγουριά να πούμε είναι ότι με αυτά τα μέτρα:

α) δεν πρόκειται να έχουμε ανάπτυξη και κατ’ επέκταση κανενός είδους ευημερία

β) Δεν θα υπάρχει δυνατότητα να εξυπηρετηθεί το χρέος.

Έτσι λοιπόν σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουμε μια ΝΕΑ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ.

Τα αδιέξοδα θα ενταθούν και η Ελληνική κοινωνία θα βρίσκεται ανάμεσα στην απόγνωση, τον φασισμό και την εξέγερση.

ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Αυτό που τονίζαμε συνεχώς είναι ότι τα πάντα είναι αποτέλεσμα συσχετισμού δύναμης και οι μόνοι σύμμαχοι σε αυτή την διαπραγμάτευση για την ελληνική Κυβέρνηση, ήταν οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι. Αυτό το όπλο της ποτέ δεν το χρησιμοποίησε η Ελληνική Κυβέρνηση. Ο κ. Βαρουφάκης και οι συνεργάτες του χαριεντιζόντουσαν με τους εκπροσώπους της αστικής τάξης, σε ένα διαγωνισμό «έξυπνων» διαλόγων και δημοσιότητας, δείχνοντας ότι δεν είχαν καταλάβει με ποιους διαπραγματεύονται και πάνω απ’ όλα για ποιους διαπραγματεύονται ενώ τα πράγματα ήταν απόλυτα καθαρά. Διαπραγματεύονταν με τους εκπροσώπους του πιο σκληρού κομματιού της αστικής τάξης, εκ μέρους των Ευρωπαίων και των Έλλήνων εργαζομένων.

Η ίδια η Κυβέρνηση με τις επιλογές της (επιλογή Υπουργών, στελεχών Υπουργείων, επιλογή προέδρου Δημοκρατίας κ.λ.π.) έδινε ένα στίγμα ταξικά διφορούμενο: ότι εκπροσωπούσε το έθνος γενικά και όχι τους καταπιεσμένους, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους φτωχούς της Ελληνικής κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο εξέπεμπαν σήμα συναίνεσης και όχι μαχητικής υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων. Αντί να καλέσει από την πρώτη στιγμή τους Ευρωπαίους και τους έλληνες εργαζόμενους, τα συνδικάτα, τα Κόμματα της Αριστεράς και την Αριστερά στης Σοσιαλδημοκρατίας, στο πλευρό της και να συντομεύσει έτσι τις συνομιλίες έδινε δείγματα καλής συμπεριφοράς πληρώνοντας τις υποχρεώσεις στο ΔΝΤ, δίνοντας χρήματα στους δανειστές, επιτρέποντας την φυγή δισεκατομμυρίων κάθε μέρα από τις Τράπεζες, με τις ευλογίες του κ. Στουρνάρα, χωρίς να διεκδικεί αποφασιστικά τα χρήματα που μας χρωστούσαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και με αυτό τον τρόπο συνεχώς το Διευθυντήριο έσφιγγε την θηλιά που είχε περάσει γύρω από τον λαιμό της Κυβέρνησης, οδηγώντας τα πράγματα σε οικονομική ασφυξία και τελικά στο κλείσιμο των Τραπεζών.

Όταν αποφάσισε να καλέσει τους εργαζόμενους να της συμπαρασταθούν με το δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες και παρά τον κίνδυνο της εξόδου από το Ευρώ, οι εργαζόμενοι με ένα πρωτοφανές μαζικό κίνημα συμπαράστασης και παρά την τεράστια επίθεση ενάντιά τους από συστημικά μέσα, από τα κόμματα της  αντιπολίτευσης, από τους εργοδοτικούς κύκλους και από το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ποικιλοτρόπως, έδωσαν στην κυβέρνηση μια τεράστια νίκη και δύναμη, για να διαπραγματευτεί από ισχυρή θέση. Το ίδιο έπραξαν και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι με συγκεντρώσεις υποστήριξης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων σε εκατοντάδες πόλεις.

Παρόλα αυτά στην τελική διαπραγμάτευση η Κυβέρνηση αντί να πατήσει σε αυτή την δύναμη, επειδή ακριβώς την απειλούσαν με την απόλυτη καταστροφή, υπόγραψε ένα σκληρό νέο μνημόνιο. Πολλοί βγαίνουν τώρα και λένε ότι ήταν αναπότρεπτο θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν ήταν αναπότρεπτο ήταν μοιραίο. Και ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς λαθών και ιδιαίτερα της αφελούς εμπιστοσύνης στην αστική τάξη και στους εκπροσώπους της.

ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ήταν φυσικό λοιπόν μετά από αυτή την συμφωνία να υπάρξει και οργή, θυμός και απογοήτευση. Και βεβαίως είναι φυσική η έλλειψη εμπιστοσύνης από την εσωκομματική αντιπολίτευση και τους βουλευτές του Αριστερού ρεύματος, για τον απλό λόγο ότι, η ηγετική ομάδα όλο αυτό το διάστημα είχε θέσει τη βάση και την ηγεσία του κόμματος έξω από τις διαπραγματεύσεις.

Στην συζήτηση για το νομοσχέδιο στην Βουλή, 39 μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας διαφώνησαν με την συμφωνία και είτε καταψήφισαν είτε ψήφισαν παρών. 109 από τα 201 μέλη της κεντρικής επιτροπής ζητάνε την σύγκληση του οργάνου για να αποφασίσει για το μνημόνιο. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν τον διχασμό που υπάρχει στο κόμμα απ’ την κορυφή έως την βάση.

Υπάρχει η λογική του αριστερού ρεύματος, το οποίο καταψήφισε τον Μνημόνιο στην Βουλή και η οποία λέει ότι θα έπρεπε να έχουμε προετοιμαστεί για ρήξη και εθνικό νόμισμα από το να υπογράψουμε αυτή την συμφωνία. Υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι οι οποίοι υποστηρίζουν την ηγεσία και λένε ότι το ζητούμενο είναι να παραμείνει η αριστερά στην Κυβέρνηση. Το δικό μας ερώτημα και θέση ταυτόχρονα είναι η εξής:

Α) Να παραμείνει στην εξουσία η Κυβέρνηση να κάνει τι;

Β) Να έχουμε ρήξη, βάσει ποίου προγράμματος και ποίου σχεδίου;

 Εάν η κυβέρνηση κάνει την δουλειά που δεν έκαναν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί η Αριστερά, και θα απογοητευτούν αυτοί που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση. Ασφαλώς πιστεύουμε ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει με κανέναν τρόπο. Την ίδια ώρα πιστεύουμε ότι οποιασδήποτε ρήξης πρέπει να προηγείται ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και μια σοβαρή προετοιμασία, γιατί ένα επαναστατικό βήμα μπορεί να μετατραπεί σε αντίδραση και αντεπανάσταση, εάν δεν έχει την ανάλογη προγραμματική προετοιμασία και ταυτόχρονα εάν δεν έχει ένα σοβαρά οργανωμένο κίνημα για να το υποστηρίξει. Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας τώρα πρέπει να βάζει δύο ζητήματα:

α) Την σύγκρουση με την κρατικοδίαιτη και παρασιτική ελληνική αστική τάξη

β) Την κοινή δράση για την ανάπτυξη πανευρωπαϊκού κινήματος ενάντια στο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο και την Ευρωπαϊκή αστική τάξη. Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να δεσμευτεί και η ηγεσία του κόμματος και η εσωκομματική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μπαίνει το ζήτημα της διάσπασης ή των πειθαρχικών μέτρων ενάντια στους διαφωνούντες.

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ

Για να παραμείνει η αριστερά στην κυβέρνηση αυτό που πρέπει να γίνει είναι να προχωρήσουμε και να επιβάλλουμε μια σειρά μέτρων σε αντιδιαστολή με τα μέτρα που απαιτεί το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, σαν ισοδύναμα βάζοντας το δικό μας ταξικό μνημόνιο και αυτό μπορεί να είναι:

1) Έκτακτη φορολογία για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις πολυεθνικές, με παράλληλη δημιουργία διαδικασιών δημόσιου και κοινωνικού ελέγχου με στόχο την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν και παράλληλα να επιστραφούν τα χρήματα τα οποία δόθηκαν ως δάνεια, επιχορηγήσεις, χρηματοδοτήσεις κλπ και τα οποία ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις και απασχόληση.

2) Η δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών. Με δεδομένο ότι το 30% των αμυντικών δαπανών (ισοδυναμούν με 1 δις περίπου) αφορά νέες παραγγελίες εξοπλισμών θα μπορούσαν αυτές να καταργηθούν με την εγγύηση της ΕΕ για την αμυντική κάλυψη της χώρας για όσο διάστημα βρισκόμαστε σε πρόγραμμα προσαρμογής.

3) Η σύλληψη των παράνομων κερδών λαθρεμπορίου, καυσίμων και τσιγάρων που υπολογίζονται ετησίως σε 1,7 δις.

4) Η πάταξη της διαφθοράς που με δεδομένο ότι οι μίζες εκτιμώνται μεταξύ 10% (Παπανδρόπουλος) και 30% (Τούντας) είναι λογικό να αναμένονται σοβαρές οικονομίες. Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας εκτιμά πως η διαφθορά κοστίζει 14 δις ετησίως στην Ελλάδα (βλ προμήθειες νοσοκομείων, τοπικής αυτοδιοίκησης, εξοπλιστικών δαπανών, υπερτιμολογήσεις μεγάλων έργων κλπ). Σχετικά μέσα καταπολέμησης της έχουν προταθεί επανειλημμένα κι είναι απολύτως εφικτά και εφαρμόσιμα (πχ καθιέρωση εσωτερικών ελέγχων σε δημόσιους οργανισμούς, επιβολή ανάρτησης ‘πόθεν έσχες’ στο διαδίκτυο δημοσίων υπαλλήλων κι στελεχών τοπικής αυτοδιοίκησης, υιοθέτηση διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στην οικονομική διαχείριση, εκτεταμένη χρήση ηλεκτρονικών συναλλαγών, κατάσχεση περιουσιών σε παραβάτες   ανάπτυξη μορφών κοινωνικού και εργατικού έλεγχου κλπ).

5) Στα παραπάνω ζητήματα εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής εξυγίανσης, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσθέσει την υλοποίηση κρίσιμων μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και των δομών της οικονομίας προκειμένου να φορολογηθούν τα 45 δις της παραοικονομίας (25% του συνολικού ΑΕΠ) και να συλληφθούν ετησίως διαφεύγοντες φόροι 11,3 δις (με συντελεστή 25%) μέσα στην τετραετία της νέας διακυβέρνησης, με στόχο το πρώτο έτος σύλληψη φοροδιαφυγής 2,8 δις περίπου.

6) Ανεργία και χρέος είναι τα δύο σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη. Αλλά σε μία ανάπτυξη στην οποία αδυνατούν οι ιδιωτικές επενδύσεις να πρωτοστατήσουν (ελλείψει υψηλής κερδοφορίας και ζήτησης για τα προϊόντα τους) ενώ το κράτος χωλαίνει εξαιτίας της μεγάλης υπερχρέωσης του. Γι’ αυτό η λύση πρέπει να είναι διττή: από τη μία κούρεμα κι αναδιάρθρωση χρέους (το 25% του οποίου ή 76 δις οφείλεται σε δαπάνες ξεπερασμένων κι άχρηστων εν πολλοίς πολεμικών εξοπλισμών) κι από την άλλη δημόσιες επενδύσεις που σε συνδυασμό με τον κοινωνικό τομέα της οικονομίας να δημιουργήσουν επαρκή ζήτηση. Οι δημόσιες επενδύσεις πρέπει να εξαιρεθούν από τον υπολογισμό του πρωτογενούς πλεονάσματος αλλά πρέπει μαζικά να στραφούν στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ώστε η νέα απασχόληση που θα δημιουργηθεί να τονώσει την αναγκαία ζήτηση για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων.

7) Για τον σκοπό αυτό είναι βεβαίως απαραίτητη η απαρέγκλιτη τήρηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης όσον αφορά τη δημιουργία εντός διετίας 300.000 νέων θέσεων εργασίας συνολικού κόστους 5 δις (3 δις τον πρώτο χρόνο). Ωστόσο, εάν θέλουμε πραγματικά να δώσουμε μία μεγάλη ώθηση στην απασχόληση και στην ανάπτυξη κρίνουμε απαραίτητη τη μείωση του εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου σε 35 ώρες που είναι ικανή να αυξήσει την απασχόληση κατά 10% περίπου, δηλαδή να προσθέσει άλλες 350.000 θέσεις εργασίας μέσα σε 1-2 χρόνια (αναλόγα εάν η μείωση θα γίνει μονομιάς ή σταδιακά). Μάλιστα, αν η μείωση του εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου γινόταν συγχρόνως πανευρωπαϊκά, το ευνοϊκό αποτέλεσμα σε απασχόληση κι ανάπτυξη θα ήταν πολλαπλάσιο. Σε κάθε περίπτωση, με 650.000 νέες θέσεις εργασίας μέχρι τις αρχές του 2017 το ποσοστό ανεργίας θα πέσει στο 13-14% ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης θα φθάσουν το 2-3% προσθέτοντας 25 δις στο ΑΕΠ στην 5ετία και 6 δις στα φορολογικά έσοδα, ώστε και οι απαιτούμενοι δημοσιονομικοί περιορισμοί να εξυπηρετηθούν και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα να εξομαλυνθεί.  

8) κλιμάκια έλεγχου της μαύρης και αδήλωτης εργασίας .Υπολογίζεται ότι η μαύρη εργασία προσεγγίζει το 30 με 35 %, ο έλεγχος της μπορεί να αποφέρει μεγάλα έσοδα στα ασφαλιστικά ταμεία για να μην ψάχνουμε κάλυψη των ελλειμμάτων των ταμείων από την μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας

 

ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΤΙΣΤΕΙ Ο ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΣΟΔΥΝΑΜΩΝ ΜΕΤΡΩΝ.

Πηγές δημοσίων εσόδων	Ετήσια αξία φορολογικών εσόδων
Πάταξη διαφθοράς	14 δις (3 δις α’ χρόνος)
Φοροδιαφυγή	11 δις (α’ χρόνος 2,8 δις)
Σύλληψη κερδών λαθρεμπορίου	1,7 δις
Ανάπτυξη χάρις στη δημιουργία 650.000 θέσεων εργασίας από μαζικές επενδύσεις και μείωση εργάσιμου χρόνου	1,2 δις
Μείωση εξοπλιστικών δαπανών κατά 30%	1,0 δις
Εξαίρεση δημοσίων επενδύσεων από πρωτογενές αποτέλεσμα	6,4 δις
Σύνολο εξοικονόμησης α’ έτους	16,1 δις (ή 9,7 δις χωρίς τις δημόσιες επενδύσεις)

Αυτά πρέπει να είναι τα μέτρα που θα προτείνει η Κυβέρνηση και ταυτόχρονα πρέπει να περάσει στην εφαρμογή τους, δείχνοντας το που προσανατολίζεται για να μαζέψει χρήματα, που είναι απαραίτητα για να τροφοδοτήσει την υλοποίηση του προγράμματός της.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

α) Να πιέσει για παραίτηση τον Στουρνάρα και αφού αποκαλύψει τα τεράστια σκάνδαλα δανειοδοτήσεων χωρίς εγγυήσεις και πάνω από όλα χωρίς αποπληρωμή αφού το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δανείων έχει εξαχθεί στο εξωτερικό να κοινωνικοποιήσει τις τράπεζες για να ελέγχει την ροή του χρήματος και για να έχει πρόσβαση σε πληροφορίες για το ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν πάρει τα δάνεια και δεν τα πληρώνουν και ποιοι έκαναν εξαγωγή κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια για να ελεγχθούν όλοι όσα παράνομα διαφεύγουν.

β) Να απαιτηθούν τώρα να πληρώσουν όλες τις υποχρεώσεις τα συστημικά κανάλια και ταυτόχρονα να ζητήσουμε έλεγχο αδειών για τις συχνότητες που εκπέμπουν.

γ) Να προχωρήσουμε στην δημιουργία ενιαίων φορέων κατά κλάδο παραγωγής και στην κοινωνικοποίηση όσων επιχειρήσεων έχουν πάρει δάνεια ή επιχορηγήσεις τα οποία ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις και απασχόληση, αλλά φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό.

Η Κυβέρνηση προτάσσοντας και δεσμευόμενη γι’ αυτά τα μέτρα σαν ισοδύναμα στα μέτρα που προτείνει το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, να καλέσει την αριστερή πτέρυγα και όλους τους διαφωνούντες για την στήριξή της στην υλοποίηση του παραπάνω προγράμματος.

Ταυτόχρονα επειδή σύντομα θα ξαναπαρουσιαστούν προβλήματα και θα δέχεται συνέχεια επιθέσεις από το  Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να προετοιμαστεί για σύγκρουση μαζί του στο άμεσο μέλλον.

Πάνω απ όλα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, πρέπει να καλέσει σε μαζικές κινητοποιήσεις τους έλληνες και ευρωπαίους εργαζόμενους ούτως ώστε να γίνουν μέρος και ισχυρός παράγοντας στις περίφημες διαπραγματεύσεις που θα συνεχίσουν να γίνονται με το Διευθυντήριο της Ε.Ε.

Πρέπει να τους καλέσει να στηρίξουν ένα πρόγραμμα που θα βάζει:

• το ζήτημα του λογιστικού και του κοινωνικού ελέγχου τους χρέους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες χώρες κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου. (Ήδη τα πρώτα δείγματα της επιτροπής ελέγχου που συστήθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο δείχνουν ότι  μεγάλο μέρος του χρέους είναι επαίσχυντο, παράνομο και καταχρηστικό.) Με αυτό τον τρόπο θα στοιχειοθετηθεί το ότι το χρέος αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ληστρικής σχέσης και μιας διασπάθισης δημόσιου χρήματος από παρελθούσες κυβερνήσεις.
• Πρέπει να διεκδικηθούν και να απαιτηθούν ευρωπαϊκές και κοινωνικές διαδικασίες, για να πάψουν να φοροδιαφεύγουν οι πολυεθνικές εταιρείες μέσω διαφόρων δρόμων φοροδιαφυγής (υπολογίζεται ότι οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν φοροδιαφυγή που προσεγγίζει το 1τρις ευρώ στα πλαίσια της Ε.Ε.). Τo Διευθυντήριο της Ε.Ε., την ίδια ώρα που ‘λιώνει’ τους εργαζόμενους με τις πολιτικές λιτότητας, επιτρέπει και διευκολύνει τις πολυεθνικές να φοροδιαφεύγουν.
• Απέναντι στις πολιτικές λιτότητας οι έλληνες και ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικήσουν, εκτός από την πάταξη της φοροδιαφυγής, την αύξηση της φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο και ιδιαίτερα στις πολυεθνικές με ταυτόχρονη αύξηση των δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες (υγεία, παιδεία, έργα υποδομής, έρευνα, απασχόληση, στέγη).

ΕΥΡΩ, ΔΡΑΧΜΗ  Ή  ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ;

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μια διαρκής αναφορά για το είδος του  νομίσματος που πρέπει να έχει η Ελλάδα. Άλλοι υποστηρίζουν την σιγουριά του Ευρώ και άλλοι την ανάγκη για μετάβαση στην δραχμή.

Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι την κρίση με τη λιτότητα στους Έλληνες και Ευρωπαίους εργαζόμενους, δεν την έφερε το είδους του νομίσματος. Γιατί για παράδειγμα στην Αγγλία δεν έχουν ευρώ αλλά ο Κάμερον επιβάλλει περικοπές κοινωνικών δαπανών ύψους 13 δις λιρών Αγγλίας.

Αυτό που γεννάει τα προβλήματα είναι ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της οικονομίας και της κοινωνίας. Είναι το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια μιας μικρής ομάδας πολυεθνικών επιχειρήσεων και καπιταλιστών, οι οποίοι για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους επιβάλλουν λιτότητα και δραστική μείωση των κοινωνικών παροχών για το σύνολο των εργαζόμενων.

Είτε με ευρώ είτε με δραχμή η κρίση και τα προβλήματα, όσο τα μέσα παραγωγής και η οικονομία θα παραμένει  στα χέρια μια χούφτας καπιταλιστών, θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

ΔΡΑΧΜΗ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Υπάρχουν αρκετοί και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα στο αριστερό ρεύμα), οι οποίοι υποστηρίζουν την ανάγκη της επιστροφής στην δραχμή και στη δημιουργίας μιας εθνικής οικονομίας, ενώ παράλληλα  χουν εξαλείψει την λέξη και την έννοια σοσιαλισμός από κάθε τους αναφορά.

Η προγραμματική τους απάντηση είναι μονοσήμαντη και αδύναμη, γιατί στο μόνο που στηρίζεται είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Την περίοδο της Παγκοσμιοποίησης είναι τουλάχιστον αστείο να συζητάμε για την δημιουργία μιας «νησίδας» εθνικής οικονομίας, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία δεν έχει καθόλου υποδομή και βιομηχανική παραγωγή. Είναι επίσης αστείο να πιστεύουμε ότι την λύση θα την δώσει η μεταβολή νομίσματος.

Βεβαίως αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να παλεύουμε και να διεκδικούμε και καλύτερους όρους διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τον λαό μέσα από ένα μεταβατικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της και Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στα πλαίσια της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας κοινωνίας με βάση την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των βασικών μονοπωλίων και τομέων συνολικά. Αυτό δεν σημαίνει μία ταυτόχρονη κοινωνική αλλαγή σε όλες τις χώρες-μέλη αλλά την προετοιμασία του εργατικού κινήματος για την ταχύρρυθμη εξάπλωση της σοσιαλιστικής ανατροπής σε όλη την Ήπειρο και την δημιουργία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Όπως αποδείχτηκε οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές χρησιμοποιούν την Ευρωπαϊκή ένωση σαν ένα μοχλό ενίσχυσης των συμφερόντων για το κέρδος τους και την επιβολή της λιτότητας στους λαούς της Ευρώπης. Η δημοκρατία ήταν επίφαση όσο καιρό ο καπιταλισμός είχε ανοδική πορεία και μπορούσε να δίνει μικροπαροχές στους εργαζόμενους. Από την στιγμή που ο καπιταλισμός πέρασε σε φάση κρίσης όλες οι δημοκρατικές λειτουργίες παραμερίστηκαν και την θέση τους πήραν οι δρακόντειοι νόμοι, οι πολιτικές παρεμβάσεις και η καταστολή.

Η Ευρώπη για να υπάρξει πρέπει να γίνει σοσιαλιστική, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Ή θα είναι μία μηχανή καταστολής για τους εργαζόμενους στα χέρια των πολυεθνικών και του Διευθυντηρίου ή θα διαλυθεί. Αυτό το αναφέρουμε γιατί συνεχώς ακούγεται τελευταία ότι η Ευρώπη είναι λίκνο της δημοκρατίας κλπ. Ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ο αγώνας των Ελλήνων εργαζόμενων λοιπόν, πρέπει να συνδεθεί με τον αγώνα των ευρωπαίων εργαζόμενων με στόχο την κοινωνική αλλαγή.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ  ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο. Εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι εργαζόμενοι διεκδικούν μέσω του δρόμου του αγώνα τα δικαιώματα τους, μετά από πολλά χρόνια ηττών και απογοήτευσης. Η πτώση, η διάσπαση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρουν απογοήτευση και μια νέα περίοδο ηττών και χτυπημάτων για τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Γι’ αυτό πρέπει και η Κυβέρνηση να μην πέσει, αλλά να αγωνιστεί με βάση το παραπάνω πρόγραμμα που αναφέραμε, και το κόμμα να μην διασπαστεί. Όποιος το αποτολμήσει θα είναι υπόλογος απέναντι στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό κίνημα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η παρακάτω υπογράφοντες καλούμε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και τους εργαζόμενους, στην δημιουργία ιδεολογικού ρεύματος που θα έχει στόχο, με βάση την παραπάνω διακήρυξη, να βάλει ως βασικό καθήκον τον αγώνα για τον σοσιαλισμό.

Να απευθυνθεί ταυτόχρονα στο σύνολο της Αριστεράς στα συνδικάτα και στους απλούς εργαζόμενους για ένα ενιαίο μέτωπο δράσης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον φασισμό. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον δρόμο του αγώνα.

Τσιντώνης Παναγιώτης

Χαρχάλου Κέρκυρα