Ποιος κυβερνάει αυτήν τη χώρα;

(το κείμενο εκφράζει τις απόψεις του υπογράφοντα)

Ποιος κυβερνάει αυτήν τη χώρα;

Η ιταλική ταινία «Τα παράπονα στον Δήμαρχο» (L’ ora Legale) κυριολεκτικά απεικονίζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας με έναν τόνο δραματικό/χιουμοριστικό, και θα μπορούσε να είναι έμπνευση για πολλά πολιτικά άρθρα και σχόλια.

·   2015: ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από λαϊκή εντολή, παίρνει την εξουσία.

Οι προγραμματικές προεκλογικές διακηρύξεις του κόμματος έχουν καθαρή λαϊκή και κοινωνική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τη λαϊκή εντολή για να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και το τραπεζικό κατεστημένο, έχοντας ως γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, και δείχνει με την προεκλογική του εκστρατεία το δρόμο που θέλει να χαράξει. Έναν δρόμο που ο ελληνικός λαός ακολούθησε, σε αντίθεση με τις «κραυγές απελπισίας» του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου και με τις «επαναστατικές» κορώνες «αριστερών» συνοδοιπόρων του.

Η λαϊκή μαθηματική ακολουθία στο συγκεκριμένο αντιστασιακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται από την εξέγερση του ελληνικού λαού μέσω της ψήφου του, ακολουθώντας για 2 ακόμη φορές τη γραμμή της αριστερής λαϊκής συνείδησης, που εκφράζεται μέσα από το πρόγραμμα του συγκεκριμένου κόμματος και μόνο.

·    Ιούλιος 2017, σχεδόν 2 χρόνια μετά και την 3^η εκλογική νίκη του κυβερνητικού συνασπισμού με ραχοκοκαλιά τον ΣΥΡΙΖΑ:

Οι προσπάθειες για την επίλυση των θεμάτων και των προβλημάτων αυτού του τόπου έχουν ήδη μπει σε πορεία σύγκρουσης, όχι μόνο εναντίον των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και γενικά της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας και ολιγαρχίας, αλλά και εναντίον των μικροσυμφερόντων ομάδων της κοινωνίας, κλάδων εργαζομένων, παρανομούντων για την επιβίωση, εξαρτημένων από τις χρόνιες «παθήσεις» της ρουσφετολογίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα καθαρό αριστερό κόμμα, έχοντας οδηγό μόνο τη λαϊκή εντολή και την ορμή των κομματικών στελεχών του, θεώρησε ότι θα μπορούσε να αλλάξει το σάπιο σύστημα που βρήκε αναλαμβάνοντας την εξουσία και δεν υπολόγισε τις ρίζες της εξουσιαστικής εξάρτησης μεγάλου πληθυσμιακού κομματιού του ελληνικού λαού από τις «παράνομες» διευκολύνσεις.

Οι επαναστάσεις δεν έχουν μόνον πολεμικό χαρακτήρα. Οι επαναστάσεις έχουν πάντα αφετηρία το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτών που ξεσηκώνονται – και όταν αυτές γίνονται μέσα σε αυστηρά πλαίσια αστικών δημοκρατιών, οι συνήθειες, οι μικρο-ατασθαλίες, οι μικρο-κομπίνες και γενικά οι μικρο-παρανομίες θα πρέπει να χτυπηθούν σε βάθος χρόνου, ακολουθώντας ήπιες τακτικές και όχι αλλάζοντας την καθημερινή ροή της ζωής των ανθρώπων με βιαστικά νομοθετήματα, που στην ουσία φέρνουν τα πάνω-κάτω χωρίς να υπάρχει η κοινωνική θέληση και υποδομή παραδοχής.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός μέχρι σήμερα, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και σε συνθήκες απόλυτης ασφυξίας, δημιούργησε το υπόβαθρο για την ανακούφιση του κομματιού εκείνου του πληθυσμού της Ελλάδας που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση και το οποίο δυστυχώς είναι πάνω από 85%, προσφέροντας κοινωνική και οικονομική βοήθεια για ενοίκια, ηλεκτρικό, νερό, ιατροφαρμακευτική βοήθεια, μετακινήσεις, και λοιπές παροχές σε οικογένειες και μεμονωμένα άτομα που έχουν ήδη περιθωριοποιηθεί και ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.

Η κυβερνητική πολιτική έφερε την ηρεμία μέσα στο δημόσιο εργασιακό χώρο, σχετικά με τις οριζόντιες απολύσεις που είχαν εξαγγείλει και πραγματοποιήσει οι κυβερνήσεις της Νέα Δημοκρατία με την ανοχή και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Τοποθέτησε τα άτομα που είχαν πετύχει σε διαγωνισμούς πριν ακόμη και 20 χρόνια και επανάφερε στις θέσεις τους πολλούς εργαζόμενους, τους οποίους οι προηγούμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις κρατούσαν ομήρους για τις ψηφοθηρικές τους βλέψεις. Καθησύχασε τους δημοσίους υπαλλήλους με τα νομοθετήματα που έφερε ως προς τις μετακινήσεις-μετατάξεις, ως προς τις ατομικές αξιολογήσεις και γενικά ως προς την αξιοκρατία για τις θέσεις ευθύνης, διακόπτοντας το καθεστώς των αναθέσεων με κριτήρια κομματικά -και όχι μόνο- των προηγούμενων κυβερνήσεων, τηρώντας τη λαϊκή εντολή και την πάγια θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν έχει καμία σχέση με την τωρινή αντικυβερνητική πολιτική του συνονθυλεύματος της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ. 

Ξεκαθάρισε από την αρχή τη θέση του ως κυβερνών κόμμα σχετικά με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα και την τήρηση των κανόνων εργασίας και, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τα μνημόνια, τα οποία είναι δημιούργημα των 40 προηγούμενων χρόνων και των εκάστοτε δεξιόστροφων κυβερνήσεων, έχει βάλει τις βάσεις για σωστές συνθήκες εργασίας στον ανθρωποφάγο χώρο του ιδιωτικού τομέα.

Θα πρέπει η κομματική ηγεσία να καταλάβει ότι οι σημαντικές αλλαγές σε κυβερνητικές παραδοχές προγραμμάτων δεν πραγματοποιούνται με την στελέχωση δομικών θέσεων των Υπουργείων και γενικά των κρατικών και αποφασιστικών οργάνων με άτομα που αν μη τι άλλο δεν αποδέχονται τα προγράμματα αυτά, αλλά με στελέχη που τα προωθούν και τα υλοποιούν.

Εν κατακλείδι, ελπίζω ότι ως λαός θα ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο επίλυσης των προβλημάτων μας και όχι αυτόν που ακολούθησαν στο σενάριο της προαναφερόμενης ταινίας και ο οποίος είναι αυτός της επιστροφής στην πρότερη κατάσταση διακυβέρνησης, με χαρακτηριστικά την αναξιοκρατία, τη ρουσφετολογία, τον ωχαδελφισμό, τις συγκαλύψεις, την ατιμωρησία, και γενικά όλα αυτά που έριξαν αυτήν τη χώρα στο γκρεμό της φτώχειας, της δυστυχίας και της απελπισίας.

Η ελπίδα δεν έχει χαθεί γιατί απλά υπάρχει και κυβερνά ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ – όσο και να μην αρέσει στις ηγεσίες των φασιστικών και δεξιόστροφων κομμάτων και στους αριστερόστροφους συνοδοιπόρους τους…..

Σταύρος Τσάβαλος
Μέλος των  συντονιστικών της Αυτόνομης Παρέμβασης και  της οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ του ΥΠΠΟΑ

και Πρόεδρος του Τμήματος της ΕΜΔΥΔΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ του ΥΠΠΟΑ