Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

διαδήλωση στη ΔΕΘ

Σεπτέμβρης. Ένας ιδιαίτερος μήνας, η ουσιαστική αρχή μιας νέας χρονιάς. Ένας μήνας που συνηθίζουμε να προγραμματίζουμε, να κάνουμε σχέδια και όνειρα. Κάποτε έτσι είχαν τα πράγματα, όμως στις μέρες μας, τις μέρες των μνημονίων οι προγραμματισμοί και τα όνειρα για την νέα χρονιά έχουν δώσει την θέση τους στην κατήφεια, τα προβλήματα, τον φόβο. Πως θα αποφύγουμε τα νέα μέτρα, πως θα πληρώσουμε τις κάθε είδους δόσεις, τους φόρους, πως θα αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις, αν έχουμε ή θα έχουμε δουλειά, πόσο θα κοστίσει το σχολείο για τα παιδιά... και ας ελπίσουμε να μην αρρωστήσει κανείς.
Και αν εμείς δεν μπορούμε πια να σχεδιάσουμε την ζωή μας, η κυβέρνηση μαζί με την Τρόικα συνεχίζει να σχεδιάζει ενάντια στον λαό και τη χώρα και υπέρ των λίγων και μεγάλων συμφερόντων. Πουλάει τον δημόσιο πλούτο, τις κερδοφόρες επιχειρήσεις, τις δημόσιες εκτάσεις, τις παραλίες, τα μνημεία, τον φυσικό πλούτο της χώρας. Συνεχίζει την παράλογη φοροεπιδρομή, απειλεί τα σπίτια μας με κατασχέσεις. Την ίδια στιγμή ξεριζώνει με κάθε τρόπο την αγροτική παραγωγή, με πιο χαρακτηριστικό τελευταίο παράδειγμα την καταστροφή των παραγωγών από το παράλογο εμπάργκο. Ακόμα και ο πολυδιαφημισμένος τουρισμός που θα έδινε ανάσα στην οικονομία αποδεικνύεται ότι γεμίζει τις τσέπες των λίγων κερδοσκόπων, ενώ ελάχιστα κερδίζουν οι τοπικές κοινωνίες, οι δε εργαζόμενοι στον τουρισμό υποφέρουν κακοπληρωμένοι και οι περισσότεροι από αυτούς σε καθεστώς μαύρης εργασίας. Η παιδεία και η υγεία συνεχίζουν συστηματικά να κατεδαφίζονται μαζί με κάθε κοινωνικό δικαίωμα, το δε ασφαλιστικό σύστημα το οποίο έχει “εξυγιανθεί” 2-3 φορές , τώρα οδηγείται στην οριστική του διάλυση λόγω των τελευταίων μνημονιακών νόμων!
Ο Σεπτέμβρης όμως ήταν πάντα και μια νέα αφετηρία. Πέρα από την έναρξη της σχολικής χρονιάς η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελούσε πάντοτε και μια έναρξη της πολιτικής χρονιάς, μια ευκαιρία ώστε να εξαγγέλλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τα σχέδια τους για την οικονομία, αλλά και να διαδηλώσουν οι εργαζόμενοι για τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στην χώρα εδώ και αρκετά χρόνια.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Κατ' αρχήν εξαγγελίες δεν υπάρχουν.  Ο κ. Σαμαράς πέρυσι δεν έδωσε καν συνέντευξη τύπου, ενώ φέτος ετοιμάζεται να μοιράσει ελπίδες και καθρεφτάκια, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας, φοβούμενος ότι οι εκλογές μπορεί να είναι πολύ κοντά.  Θα ακούσουμε πιθανά και πάλι το παραμύθι της επιτυχίας και του success story μαζί με διάφορα νούμερα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική ζωή. Όμως η πολιτική της κυβέρνησης όχι μόνο είναι καταστροφική αλλά δεν επιτυγχάνει καν τους στόχους που η ίδια θέτει. Το χρέος αυξάνει, η ανεργία παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη ενώ και αυτοί που εργάζονται πληρώνονται με χαρτζιλίκι. Η οργή ξεχειλίζει και όλοι αντιλαμβάνονται ότι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και της πολιτικής της είναι προϋπόθεση επιβίωσης όλων μας.
Πρόσφατα η Αργεντινή έδειξε ότι οι χώρες, και οι λαοί μπορούν να διαθέτουν αξιοπρέπεια, μπορούν να αντιστέκονται, μπορούν και να κερδίζουν. Σίγουρα μπορούν και οφείλουν να δίνουν μάχη υπέρ του λαού και της χώρας και ενάντια στους κάθε λογής κερδοσκόπους. Αυτό το παράδειγμα τρομοκράτησε την κυβέρνηση και αμέσως έθεσε σε λειτουργία έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό για να νομίζει ο κόσμος ότι η Αργεντινή καταστράφηκε από την στάση αξιοπρέπειας. Έφτασαν στο σημείο με την βοήθεια των φίλα προσκείμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης να παραποιούν πλήρως την πραγματικότητα. Αυτό είναι και η απόδειξη ότι από την διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος που θα γίνει αυτές τις μέρες δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλό. Η κυβέρνηση πηγαίνει στο Παρίσι ήδη παραδομένη. Όπως το πολυδιαφημισμένο PSI παλιότερα αντί να μειώσει το χρέος απλώς κατέστρεψε τα ταμεία μας και τους μικροομολογιούχους έτσι και τώρα αν μια κυβέρνηση δεν είναι έτοιμη να συγκρουστεί τίποτε θετικό δεν μπορούμε να περιμένουμε.
Βασική δύναμη της κυβέρνησης δεν είναι η ελπίδα αλλά ο φόβος που σκορπάει στην κοινωνία. Φόβος για το μέλλον, για την καθημερινότητα, φόβος για τον διπλανό μας άνθρωπο. Όσο ο κόσμος φοβάται, τόσο αυτοί πιστεύουν ότι θα συνεχίσουν να κυβερνάνε. Αλλά η ελπίδα και όχι ο φόβος είναι αυτή που θα φέρει την μεγάλη ανατροπή. Η κυβέρνηση της αριστεράς και μια μεγάλη στροφή στην οικονομία και την χώρα είναι μια ρεαλιστική προοπτική για το ερχόμενο διάστημα.
Αυτός ο Σεπτέμβρης λοιπόν μπορεί να είναι αφετηρία αντίστασης και ελπίδας μέσα από τις κινητοποιήσεις, αλλά και μέσα από την έναρξη της διαβούλευσης με την κοινωνία της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση και την κοινωνική σωτήρια. Γιατί μόνο η ίδια η κοινωνία μπορεί να φέρει την ελπίδα ξανά. Όσο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ψάχνουν τους 180 βουλευτές για να συνεχίσουν την καταστροφική πολιτικής τους, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και απλούς πολίτες που μπορούν να πιστέψουν σε ένα διαφορετικό δρόμο αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας και να αλλάξουν πραγματικά την χώρα.
Στις διαδηλώσεις της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη η κοινωνία πρέπει να είναι παρούσα!
Με αφετηρία αυτό τον Σεπτέμβρη η κοινωνία πρέπει να πει ένα θεαματικό "φτάνει πια" στις καταστροφικές πολιτικές της συγκυβέρνησης και να δώσει το σύνθημα της πτώσης της. Να μπει στην συζήτηση για την έξοδο από την καταστροφή και  να πάρει πάνω της την αλλαγή πορείας.
Μετά από 5 χρόνια μνημονίων το 2014 μπορεί να γίνει το έτος της ανατροπής που τόσο ανάγκη έχουμε!

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Αναστασία Λαζαριδου, επιστολή για τα διαλαμβανόμενα στην Αμφιπολη

«Κανείς δεν γνώριζε την Αμφίπολη, μέχρι, μεσούντος του Αυγούστου, ο πρωθυπουργός μας εμφανίστηκε, αυτή τη φορά σε ρόλο Ιντιάνα Τζόουνς. Πρόκειται για ένα χωριό, το οποίο δύσκολα βρίσκεις, καθώς η ταμπέλα στην Εγνατία γράφει προς Πρώτη Σερρών, πατρίδα του εθνάρχη, άρα σημαντικότερη.
Ο πατέρας μου Δημήτρης Λαζαρίδης, κλασικός αρχαιολόγος, εγκαταστάθηκε, μετά τον πόλεμο και τις σπουδές του στη Σαλονίκη, στην Καβάλα. Το πεδίο έρευνάς του ήταν εξαιρετικά ευρύ και περιελάμβανε όλη την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη. Σαν παιδί τον ακολουθούσα στις ανασκαφές της Θάσου και της Σαμοθράκης, κάνοντας επικίνδυνα ταξίδια στη θάλασσα, τα πρώτα χρόνια με γρι-γρι.
Εστησε το νέο Μουσείο Καβάλας, Θάσου, Αμφίπολης. Εκανε ανασκαφές στα Αβδηρα και τη Μαρώνεια, όπου στο μουσείο υπάρχει αίθουσα «Δημήτρη Λαζαρίδη». Αναστήλωσε τα αρχαία Θέατρα Θάσου και Φιλίππων κ.λπ.
Η χούντα τον απομάκρυνε για 7 χρόνια. Οταν επέστρεψε αφιερώθηκε στις ανασκαφές της Αμφίπολης, σημαντικής αποικίας των Αθηναίων, λόγω του χρυσοφόρου Παγγαίου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στις ανασκαφές του χρησιμοποιούσε σαν πολύτιμο οδηγό τον ιστορικό Θουκυδίδη, εξόριστο τότε στη σκαπτή ύλη Παγγαίου.
Το ενδιαφέρον του για την Αμφίπολη είχε αρχίσει απ’ το 50. Εσκαψε τούμπες με μακεδονικούς τάφους και σημαντικά ευρήματα. Οι πολιτικοί τότε δεν ενδιαφέρονταν για τις ανασκαφές. Με μία εξαίρεση. Το ’54 η Φρειδερίκη κι ο Παύλος Γλίξμπουργκ επισκέφθηκαν το Μουσείο Θάσου. Ο πατέρας μου είχε βρει ένα αγαλματάκι με ένα δελφινάκι, την Αφροδίτη στην πλάτη του και τον Ερωτα να παίζει στην ουρά του. Η Φρειδερίκη το ’θελε για την προσωπική της συλλογή. Ο πατέρας μου, επιστρατεύοντας τη διπλωματικότητά του, της είπε ένα έμμεσο μεν, πλην σαφέστατο «όχι». Το «όχι» αυτό και καταγράφηκε και πληρώθηκε το ακριβό του τίμημα.
Ως φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής απ’ το ’70-’75, τον βοήθησα με αποτυπώσεις στο τείχος της πόλης, μήκους 7 χλμ., της αρχαίας πασσαλόπηχτης γέφυρας στον Στρυμώνα, απ’ όπου και το όνομα Αμφι-πολη, ελληνιστικά σπίτια, τον κατασκευασμένο τύμβο Καστά, όπου η πρώτη του ανασκαφική τομή ήταν πάνω στον εν λόγω τάφο, αλλά δεν είχε λεφτά να συνεχίσει. Βρήκε ωστόσο ένα νεκροταφείο της γεωμετρικής εποχής.
Ανάμεσα στις πολλές βοηθούς του που πέρασαν, ήταν και η μαθήτριά του Καίτη Περιστέρη. Ο πατέρας μου ήταν γενναιόδωρος άνθρωπος και γενικά μοίραζε τομείς στις βοηθούς του, υπό την αδιάκοπη γκρίνια της μάνας μου, στην οποία απαντούσε στερεότυπα ότι δεν του φτάνουν 10 ζωές για να δημοσιεύσει τα ευρήματά του. Ισως διαισθανόταν πως θα πεθάνει νέος. Ισως, εκ των υστέρων η μάνα μου να ’χε δίκιο.
Φέτος το καλοκαίρι, εκτός των άλλων, ζήσαμε την εθνικιστική παράκρουση της Αμφίπολης.
Με φρίκη έβλεπα τον πρωθυπουργό, τους κ.κ. Τασούλα και Μενδώνη και τα ΜΜΕ να επιβλέπουν την ανασκαφή.
Γιατί τόσος όψιμος ζήλος; Κι από πού κι ώς πού, κι αυτό αποτελεί ύβριν, της οποίας επέρχεται τιμωρία, το επιστημονικό έργο συντελείται σε καθεστώς άγρυπνης παρακολούθησης από άσχετους προς το επάγγελμα; Ο καταβασανισμένος λαός μας χρειάζεται μια μεγαλειώδη αφήγηση, μιας μεγαλειώδους ιστορίας, που εξικνείται ώς τον Σαγγάριο, όπου πνίγηκε μεθυσμένος ο Μεγαλέξανδρος, την Αίγυπτο, τη Σαμαρκάνδη, τη Βακτριανή κ.λπ.;
 Εύχομαι ο τάφος να μην είναι συλημένος και να προκύψει κάτι στην αρχαιολογική έρευνα. Εδώ θέλω να θυμίσω έναν άλλο μεγάλο αρχαιολόγο, τον Γιώργο Χουρμουζιάδη, προϊστορικό αρχαιολόγο, ο οποίος δημιούργησε μια σχολή αρχαιολόγων για τους οποίους ένα λιοκούκουτσο του 7000 π.Χ. είναι εξίσου σημαντικό από αρχαιολογική σκοπιά μ’ ένα χρυσό στεφάνι.

Οι λόγοι που με τσίγκλισαν να γράψω τα παραπάνω είναι:

• Φόρος τιμής στη μνήμη του πατέρα μου.
• Οργή και αγανάκτηση για το υπερθέαμα και την αμετροέπεια ανθρώπων, που λόγω βεληνεκούς όφειλαν να ‘ναι πιο συγκρατημένοι.
• Θυμός, γιατί πολιτικοί που απαξιώνουν τον πολιτισμό και ξεπουλούν αρχαιολογικές περιοχές (Ναός Ζωσιμαίου Απόλλωνα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, Αμνισός, Ισσός, κ.λπ.), που απολύουν έμπειρους μαρμαροτεχνίτες, σχεδιαστές, συντηρητές, εργάτες ανασκαφών κ.λπ. και αγνοούν τη λεπτή και προσεκτική ανασκαφική διαδικασία, που γίνεται με πενιχρά οικονομικά και αγάπη για τη δουλειά, λησμονιούνται.

*Αναστασία Λαζαρίδου - Αρχιτέκτων