Ανακοίνωση Νο 1

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

                                                                                                                   Αθήνα, 6-7-2012

… έρχεται μια μέρα…

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.

Κ. Π. Καβάφης, Che fece .... il gran rifiuto, (1901)

Οι εξελίξεις μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις είναι καταλυτικές. Αν η μία πλευρά των εξελίξεων σημαδεύεται από τη μεγάλη αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και την αποδοκιμασία των πολιτικών δυνάμεων που υπέγραψαν, στήριξαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, η άλλη πλευρά είναι η προσπάθεια ανασύστασης του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας με κορμό τις δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και δυστυχώς της ΔΗΜΑΡ, υπό την εποπτεία του ξένου παράγοντα και των ΜΜΕ της διαπλοκής.

Η ψεύτικη προεκλογική φιλολογία περί «επαναδιαπραγμάτευσης», «απαγκίστρωσης» που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ υιοθέτησαν, έδωσε τη θέση της στην πλήρη αποδοχή των μνημονίων και στην επανάληψη περί τήρησης των δεσμεύσεων. Η επιστολή του πρωθυπουργού της συγκυβέρνησης στη σύνοδο της ΕΕ είναι αποκαλυπτική, αφού όχι μόνο δεν κάνει λόγο για «επαναδιαπραγμάτευση» αλλά υπόσχεται ταχύτερους ρυθμούς στην εφαρμογή του.

Από την άποψη αυτή η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση συνιστά μια θλιβερή εξέλιξη, που προβληματίζει στελέχη και ψηφοφόρους της και ταυτόχρονα έστω και προσωρινά προσφέρει την πολιτική νομιμοποίηση σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συνεχίσουν την πολιτική των μνημονίων.

Στο «Υπουργείο Πολιτισμού»

Οι εξελίξεις αυτές αναπόφευκτα ανέδειξαν σοβαρά προβλήματα φυσιογνωμίας, πολιτικού και συνδικαλιστικού προσανατολισμού στο εσωτερικό της Αγωνιστικής Συσπείρωσης. Ο κίνδυνος η ιστορική αυτή παράταξη να μετατραπεί σε όχημα κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε υπερασπιστή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων της μνημονιακής συγκυβέρνησης και να διαγράψει απόψεις και κεκτημένα των τελευταίων ετών ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. Επιδιώξαμε να διατηρήσουμε την ενότητα της Αγωνιστικής Συσπείρωσης όπως είχαμε κάνει και στο παρελθόν όταν η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας ένα ελάχιστο κοινής πολιτικής συνδικαλιστικής συμφωνίας σε τρεις κεντρικούς άξονες:

Α) στη γενική πολιτική εκτίμηση πάνω στα ζητήματα της κρίσης, της ανάγκης ανατροπής του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων και της ανάγκης οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες της προηγούμενης περιόδου να συνεχιστούν και να ενταθούν ενάντια στη νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση.

Β) Στα ζητήματα που αφορούν το δημόσιο τομέα και το «κοινωνικό κράτος», με βάση την αντίθεσή μας στις ιδιωτικοποιήσεις, στο fast track ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου σε υποδομές επικοινωνίας, δίκτυα ενέργειας, ύδρευσης, συγκοινωνίας, ορυκτό πλούτο. Θεωρούμε ότι η λεηλασία του πλούτου της χώρας μας, η αναίρεση κάθε εκδοχής «κοινωνικού κράτους», ο περιορισμός της

δημοκρατίας σηματοδοτεί την οικονομική εξαθλίωση του λαού και τη μείωση της εθνικής κυριαρχίας και τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο του ευρωπαϊκού νότου.

Γ) Στα ζητήματα που, ως απόρροια των προηγούμενων, αντανακλώνται ευθέως στο χώρο του τέως Υπουργείου Πολιτισμού και νυν Υπ. Παιδείας, Θρησκευμάτων κλπ. Πέρα από την προφανή υποβάθμιση του πολιτιστικού αγαθού, που σηματοδοτεί η νέα «συγχώνευση», η οποία μας επιστρέφει στην προδικτατορική περίοδο, τότε που ο πολιτισμός ήταν ένας συρρικνωμένος και απαξιωμένος τομέας στο Υπ. Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων, η εξέλιξη αυτή σφραγίζει και επαναφέρει τις πλέον αντιδραστικές αντιλήψεις για το ρόλο και τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Θεωρούμε επίσης ότι στη συγκυρία αυτή δεν μπορεί οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν κανένα σχέδιο και καμία προσπάθεια νέων Οργανισμών που αφενός θα συρρικνώνουν το κοινωνικό πρόσωπο του δημόσιου τομέα και αφετέρου θα αποτελέσουν  το όχημα για μαζικές απολύσεις ή υποχρεωτικές και επιλεκτικές μετακινήσεις προσωπικού. Εκτιμήσαμε ότι η επιχειρούμενη «δήθεν αξιολόγηση» (εσωτερική και εξωτερική) και τα προσωπικά σύμφωνα στόχων που ο κάθε εργαζόμενος θα κληθεί ατομικά να υπογράψει, αναπαράγουν το κομματικό – πελατειακό σύστημα της Δημόσιας Διοίκησης, θα συρρικνώσουν και θα υποβαθμίσουν περαιτέρω τις δημόσιες υπηρεσίες, θα αποτελέσουν το όχημα για απολύσεις προσωπικού και θα εντείνουν το κλίμα τρομοκράτησης και υποταγής των εργαζόμενων. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε επίσης ότι οι κινήσεις για ενοποίηση των μεγάλων μουσείων της χώρας και τη μετατροπή τους σε νομικά πρόσωπα, το κλείσιμο εποπτευομένων οργανισμών με συγκεκριμένο πολιτιστικό έργο κ.λ.π. αποσκοπούν σε συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα τους ή σε εκχώρησή τους σε ιδιωτικοοικονομικά συμφέροντα και πρέπει να απορριφθούν χωρίς άλλη συζήτηση. Τέλος, η προώθηση προσλήψεων μέσω ΜΚΟ (δηλ. η νέα αποθέωση των πελατειακών σχέσεων, εξαρτήσεων και ελαστικών μορφών εργασίας) πρέπει να αποτραπούν.

Το παραπάνω γενικό πλαίσιο αρχών δεν βρήκε ανταπόκριση από τους συναδέλφους που πρόσκεινται στη ΔΗΜΑΡ. Πέραν αυτού βρεθήκαμε μπροστά στο φαινόμενο να συγκροτούνται με πρωτοβουλία τους «κοινά-ενιαία» ψηφοδέλτια στα Υπηρεσιακά Συμβούλια μαζί με τις δυνάμεις εκείνες που αποδοκιμάζουν οι εργαζόμενοι (ΠΑΣΚ/ΔΑΚΕ).

Εκτιμήσαμε ότι τα περιθώρια να συνεχίσει να υπάρχει και να εκφράζεται συνδικαλιστικά η Αγωνιστική Συσπείρωση είχαν εξαντληθεί. Κάθε συζήτηση θα ήταν απλά προσχηματική, έξω και μακριά από τα οξυμένα προβλήματα και τις διαθέσεις των εργαζομένων.

Ζητήσαμε οι συνάδελφοι που πρόσκεινται στη ΔΗΜΑΡ να σταματήσουν να χρησιμοποιούν πλέον τον τίτλο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης. Οι λόγοι πέρα από πολιτικοί είναι και ηθικοί, αφού η συγκεκριμένη παράταξη δημιουργήθηκε, έδρασε και καταξιώθηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Ελπίζουμε ότι οι συνάδελφοι θα το πράξουν άμεσα και δεν θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτό.

Εμείς αποφασίσαμε να χρησιμοποιούμε πλέον τον τίτλο της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, στην οποία μετέχουν δυνάμεις του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ τόσο κεντρικά σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ, όσο και σε επιμέρους συνδικαλιστικές οργανώσεις του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.

Για μας η ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς δεν είναι ένα τέχνασμα. αλλά ιστορική ανάγκη. Είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε όλοι μας για να συγκροτήσουμε έναν νέο συνασπισμό εξουσίας που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις της ζωντανής εργασίας, θα συγκροτεί μια κοινωνική πλειοψηφία και τελικά θα δρομολογήσει και θα επιβάλει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση.