ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Περί «εθνικών» κινδύνων και κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας»

(Γ.Στ., 12/7/2015. Το κείμενο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις)

Οι εξελίξεις, ειδικά των τελευταίων ημερών, καθιστούν εξαιρετικά πιθανό, στα όρια της βεβαιότητας, το σενάριο της συγκρότησης «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» με την αιτιολογία ότι υπάρχει ο «εθνικός κίνδυνος για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας». Μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι απαραίτητο να προκύψει αποκλειστικά από κάποια εμπλοκή ή κατάρρευση των συνομιλιών για τη σύναψη του «Μνημονίου ΙΙΙ». Μπορεί να αναζητήσει νομιμοποίηση και αιτιολόγηση και στην περίπτωση συμφωνίας, με την επίκληση της ανάγκης για την ταχύτατη ψήφιση και υλοποίηση  των απεχθών – αποικιοκρατικών όρων της. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τα χαράματα του Σαββάτου (11/7) η κυβέρνηση είναι υπό την πολιτική κηδεμονία των δυνάμεων του «ΝΑΙ».

Αποτελεί ιστορική παράδοση για τον ελληνικό αστισμό να επιλύει τα αδιέξοδά του μέσα από την επίκληση «εθνικών κινδύνων». Η επίκληση αυτή ουδετεροποιεί τον λαϊκό παράγοντα, προκαλεί σύγχυση και φόβο διότι ο «κίνδυνος» παρουσιάζεται ως κάτι διάχυτο και γενικευμένο, δημιουργεί, αποσπά και τελικά επιβάλλει ευρύτερες συναινέσεις και ανοχές τόσο μέσα στην κοινωνία όσο και στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού Το τελευταίο, υπό την πίεση αυτή, ανασυντίθεται, ανασυγκροτείται και αποκτά γρήγορα σημαντική εσωτερική συνοχή, που επιτρέπει και την κυβερνητική μακροημέρευση και σταθερότητα.

Κατ’ αρχήν μια τέτοια εξέλιξη, σήμερα, πρέπει να γίνει κατανοητή ως ένα ακόμη βήμα, μία κλιμάκωση και επιτάχυνση της πορείας που ξεκίνησε από το 2010 και ουσιαστικά συνιστά μια διαδικασία μετάπτωσης σε μια μορφή κράτους εκτάκτου ανάγκης. Αυτή η μορφή, μέχρι σήμερα έχει αρκετά sui generis χαρακτηριστικά, είναι κεκαλυμμένη, δεδομένου ότι ο αστισμός αισθανόταν την πίεση των λαϊκών αγώνων και την ανάγκη να διατηρήσει μια επίφαση δημοκρατικής λειτουργίας «δυτικού τύπου». Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ εν μέρει ακύρωνε και αντέστρεφε αυτή την κίνηση, με αποκορύφωμα το ιστορικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. 

Μια τέτοια εξέλιξη θα συνοδεύεται αναπόφευκτα με τυπικό και ουσιαστικό περιορισμό στη «λαϊκή κυριαρχία» και την «εθνική ανεξαρτησία». Η Ελλάδα με ταχύτατες και συνοπτικές διαδικασίες θα τείνει να μετατραπεί και να μεταπέσει, και τυπικά, σ΄ ένα κράτος μειωμένης ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, που θα «επιβιώνει» υπό τις εγγυήσεις και τον έλεγχο της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, ένα προτεκτοράτο – Ειδική Οικονομική Ζώνη στα Βαλκάνια. Ένα τέτοιο μεταμοντέρνο μόρφωμα θα μπορούσε, κατά περίπτωση, να εξυπηρετεί ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στην Αφρική και στην Ανατολική Ευρώπη. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν άκρως γοητευτική και επιθυμητή για πολλές δυνάμεις εντός της Ε.Ε., που θα διέκριναν την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουν μια αμεσότερη πρόσβαση στη Μεσόγειο, έστω και σαν συμπληρωματικός παίκτης δίπλα στις ΗΠΑ. Παράλληλα, θα σηματοδοτούσε την πλήρη λεηλασία φυσικών πόρων, ορυκτού πλούτου, υποδομών ενέργειας και μεταφορών, δημόσιας γης και περιουσίας, με φτηνό και πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό.

Σήμερα, με τον λαϊκό παράγοντα σε αμηχανία, σε σύγχυση ή και υποχώρηση, με σοβαρή αστάθεια και ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό και με όλες τις αφορμές «πιο κοντά», η κλιμάκωση αυτή δεν πρέπει να αναγιγνώσκεται ως «άσκηση» αλλά ως σοβαρό ενδεχόμενο. Ένα ενδεχόμενο που οριακά μπορεί να εκφραστεί και με την επίκληση και εφαρμογή των συνταγματικών προβλέψεων.

Η Αριστερά, λοιπόν, ψύχραιμα και με διάθεση να υπερβεί χαρακτηριστικά βολονταρισμού και αυτοσχεδιασμού, πρέπει μεθοδικά να προετοιμαστεί πολιτικά και οργανωτικά για την επόμενη μέρα και για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, συντονίζοντας διάσπαρτες δυνάμεις και διαθεσιμότητες σε ένα οιονεί μέτωπο δημοκρατίας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι η πολιτική πρωτοβουλία δεν βρίσκεται στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά στην πλευρά του «ΝΑΙ» και των μηχανισμών που κινητοποιούνται ήδη πέριξ αυτών. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν φαινομενικά διατηρήσει το «κυβερνητικό προβάδισμα», στην ουσία καθημερινά θα σύρεται σε νέους οδυνηρούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, σε μια πορεία που θα τον οδηγήσει τελικά στην πλήρη αυτοαναίρεση ακόμη και την αυτοκατάργησή του. 

Το μοναδικό όπλο της Αριστεράς σε μια τέτοια εξέλιξη είναι η οργανωμένη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα (και όχι η υποταγή στο αυθόρμητο). Πρέπει, παρά τις δυσκολίες, να ξεκινήσουν διαδικασίες με τη μορφή εκδηλώσεων – συζητήσεων στις πλατείες, κινητοποιήσεων, θεωρώντας ότι το «κέντρο»  για την ώρα μοιάζει να έχει χαθεί και πρέπει να (ξανα)κινηθούμε από την περιφέρεια προς το κέντρο. Είναι κρίσιμο να αποφύγουμε τον αιφνιδιασμό και την αμηχανία, να μην βρεθούμε πίσω από τις εξελίξεις, ούτε να οδηγηθούμε σε «μάχες» που ο εχθρός θα έχει εκ των προτέρων επιλέξει τους όρους. 

Η άμεση και καθολική λαϊκή κινητοποίηση για να ματαιωθεί – ακυρωθεί η νέα καταστροφική, αποικιοκρατική συμφωνία – Μνημόνιο ΙΙΙ, να αποκατασταθεί η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί τη μόνη επιλογή. Αναμφίβολα, βαδίζουμε σε μια σύγκρουση ιστορικής σημασίας, για να αποτραπεί μια νέα «Βάρκιζα» για το λαό μας, για να ηττηθούν με τη σφραγίδα των λαϊκών αγώνων τα σχέδια ντόπιων και ξένων.