Συναδέλφισες, συνάδελφοι,
Κυκλοφόρησε μια κατάπτυστη ανακοίνωση της ΔΥΣΗΠ (πρώην ΠΑΣΚ) η οποία ως συνήθως διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Τους θυμίζουμε ότι το δόγμα του «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι θα μείνει»
διατυπώθηκε από τον Γκαίμπελς. Δεν έχουμε ανάγκη από Γκαιμπελίσκους στο
συνδικαλιστικό κίνημα γι’ αυτό και δεν θα τους ακολουθήσουμε στον
κατήφορο που έχουν πάρει.
Για εμάς το κύριο επίδικο δεν είναι η τακτοποίηση του ενός, είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας για όλους τους συναδέλφους με ένδικα μέσα. Αντίθετα
η ΔΥΣΗΠ αγωνιά και μεριμνά μόνο για μία συνάδελφο, ενώ στην ανακοίνωσή
της δεν φαίνεται να αγωνιά για τους υπόλοιπους συναδέλφους.
Αδιαμφισβήτητα ο εργαζόμενος που
αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και χρησιμοποιεί τους νόμους για να
προστατευθεί καλώς πράττει. Γι’ αυτό άλλωστε και τα υπηρεσιακά συμβούλια
σε αντίστοιχες περιπτώσεις αποφασίζουν ομόφωνα υπέρ του εργαζόμενου, όπως
άλλωστε συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση και με τη θετική ψήφο του
μέλους του υπηρεσιακού συμβουλίου που είναι εκλεγμένο με την Αυτόνομη
Παρέμβαση.
Ωστόσο οι εργαζόμενοι με προβλήματα υγείας δεν είναι υπεράνω κάθε κριτικής.
Πόσο μάλλον όταν αυτοανακυρήσσονται σε «εκπρόσωπους» των εργαζομένων
και ομιλούν εξ όνοματός τους. ‘Οποιος εκτίθεται δημόσια οφείλει να
δέχεται την κριτική, ειδικά όταν αυτή είναι δίκαιη και εύστοχη.
Η παράταξή της ΔΗΣΥΠ σε μια πολιτική κόντρα χαμηλού επιπέδου επιλέγει να χρησιμοποιεί το πρόβλημα υγείας ως δόρυ κατά των συνδικαλιστικών της αντιπάλων, προσπαθώντας να στείλει την μπάλα στην εξέδρα για να μην απαντήσει επί της ουσίας.
Η παράταξή της ΔΗΣΥΠ αντιμετωπίζει με αναλγησία και υποκρισία το σύνολο των συναδέλφων με ένδικα μέσα γενικά, αλλά και ειδικότερα όσους έχουν τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα υγείας. Συνολικά τους βλέπει ΜΟΝΟ ως δεξαμενή ψήφων και τίποτε άλλο.
Αλλιώς θα είχε ζητήσει να περάσουν οι τοποθετήσεις όλων των ένδικων
μέσων μαζί ή τουλάχιστον όλες οι περιπτώσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρό
πρόβλημα υγείας. Θα είχε δημοσιοποιήσει το θέμα αντί να το αποκρύψει
δις, θα είχε οργανώσει μια παράσταση διαμαρτυρίας όπως τόσες φορές στο
παρελθόν.
Για την Αυτόνομη Παρέμβαση ο ανιδιοτελής, μαχητικός, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος-πραγματικός υπηρέτης των εργαζομένων τους οποίους εκπροσωπεί
θα είχε κάνει πολλά, θα είχε εξαντλήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, πριν
«βολευτεί» στα κρυφά ο ίδιος. Ο συνδικαλιστής δεν επιδιώκει την υποταγή
και συμμόρφωση των συναδέλφων του κάτω από την ομπρέλα του για να αντλεί
απο τη δύναμη που του δίνουν και να εξυπηρετεί προσωπικά του
συμφέροντα. Εκπροσωπεί όλους τους εργαζόμενους ανεξαιρέτως και χωρίς
διακρίσεις. Δεν διχάζει, ενώνει τους εργαζόμενους με όρους κινηματικούς
στοχεύοντας στη συλλογική διεκδίκηση καλύτερων εργασιακών όρων και
βιοτικού επιπέδου για όλους.
Σε κάθε περίπτωση όμως κρίνεται γι’ αυτά που κάνει και δεν κάνει.
Τελικά, υπάρχει τρόπος να ασκηθεί κριτική χωρίς αυτό να θεωρηθεί “αήθης επίθεση”;
Ναι, αν παραμείνει κανείς σταθερός στο
θέμα, την ουσία, όσο και αν οι άλλοι, προτιμούν η αντιπαράθεση να γίνει
με συναισθηματικούς όρους και με κεντρικό θέμα το πρόβλημα υγείας και
όχι την ουσία της κριτικής.
Δεν μας εκπλήσσει που
χρησιμοποιεί προβλήματα υγείας για να αποκομμίσει συνδικαλιστικά οφέλη
σε προεκλογική περίοδο. Τουναντίον έχει αποδείξει το ποιόν της τόσα
χρόνια…… ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!
