Ανακοίνωση ΑΡΜΕ για αναπτυξιακό νομοσχέδιο

Συναδέλφισες, συνάδελφοι,

Ολοκληρώθηκε η δημόσια διαβούλευση για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο.

Αν κανείς επιχειρήσει να διαβάσει με προσοχή τις πολλές σελίδες του κειμένου από την πλευρά του κόσμου της εργασίας στο τέλος της ανάγνωσης θα μείνει με την απορία, γιατί ονομάστηκε αναπτυξιακό κι όχι (αντ)εργατικό. Πραγματικά υπάρχουν για παράδειγμα πολλές σελίδες που αναφέρονται σε κεραίες τηλεπικοινωνιών καταλαμβάνοντας δυσανάλογα μεγάλο τμήμα του υπό διαβούλευση κειμένου, αλλά και δεκάδες σελίδες, πιο συγκεκριμένα το τμήμα ΙΒ, όπου εισάγονται μια σειρά από ρυθμίσεις που θα αλλάξουν δραματικά το τοπίο της εργασίας.

Αν κανείς προσπαθήσει να ξεχωρίσει ορισμένες από τις «εμβληματικές» για τον κόσμο της εργασίας ρυθμίσεις αυτού του πολυνομοσχεδίου εύλογα θα σταθεί – και η παρακάτω απαρίθμηση είναι μόνο ενδεικτική- στα εξής:

• Επανέρχεται στο προσκήνιο η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, όταν αυτές επηρεάζουν την βιωσιμότητα ενός κλάδου. Πιο συγκεκριμένα όλες οι ΣΣΕ θα πρέπει να εγκριθούν πρώτα από τον υπουργό Εργασίας, που θα κρίνει αν ένας κλάδος είναι βιώσιμος ή όχι. Αλήθεια οι ίδιοι δεν είναι, που υποστηρίζουν τον «αδιαμεσολάβητο» διάλογο μεταξύ εργαζομένων κι εργοδοτών χωρίς την κανονιστική συμμετοχή του κράτους; Φαίνεται, ότι τώρα είναι καλύτερα να αποφασίζει ο υπουργός μαζί με του προερχόμενους από τις εργοδοτικές οργανώσεις συμβούλους του.
• Εάν σε μια γεωγραφική περιοχή υπάρχουν οικονομικές υστερήσεις – όλοι φανταζόμαστε ποιο όργανο θα τις διαπιστώνει – δίνεται η δυνατότητα να θεσπιστούν εργασιακά κάτεργα, δηλαδή Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, όπου δεν θα ισχύουν οι πρόνοιες της εργατικής νομοθεσίας, δηλαδή πρακτικά θα υπάρχουν άλλοι μισθοί σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα κι άλλες σχέσεις εργασίας
• Θεσπίζεται η λειτουργία του ηλεκτρονικού μητρώου συνδικάτων και προφανώς συνδικαλιστών, αναβιώνοντας ένα ιδιότυπο νεοφιλελεύθερο φακέλωμα της συνδικαλιστικής δράσης με τάχα αιτιολόγηση την υπαρκτή κατά τα άλλα θολή κατάσταση, που επικρατεί σε ορισμένα συνδικάτα. Αλήθεια άλλοι τρόποι, που δεν θα περιλαμβάνουν την ηλεκτρονική καταχώρηση συλλόγων και προσώπων σε αρχεία, που δεν θα διαχειρίζονται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεν υπάρχουν; Μήπως ο σκοπός είναι η κατάργηση της αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος και ο ασφυκτικός έλεγχός του από κρατικές δομές. Φαίνεται ότι το «επιτελικό κράτος» του κ. Μητσοτάκη προσπαθεί να ελέγξει και τους τελευταίους θεσμούς που μπορούν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους απέναντι σε αντεργατικές πολιτικές τώρα και στο μέλλον.
• Υπάρχει πρόβλεψη για την δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Θα μπορούσε κανείς σχετικά με την συγκεκριμένη ρύθμιση να αστειευτεί, υποστηρίζοντας, ότι πρόκειται για πραγματικό εκσυγχρονισμό, να ψηφίζει κανείς για κρίσιμα θέματα του κλάδου του πχ. θεσμικές και οικονομικές διεκδικήσεις, προκήρυξη απεργίας, με ένα like ή με φατσούλες όπως γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δηλώνοντας ταυτόχρονα και την ψυχολογική του κατάσταση. Θα μπορούσε επίσης κανείς να κινδυνολογήσει σχετικά με την ασφάλεια του συστήματος για την ηλεκτρονική ψηφοφορία, την εξασφάλιση της μυστικότητας της ψήφου και μια σειρά από άλλα ζητήματα. Το θέμα κατά τη γνώμη μας είναι πολύ σοβαρότερο. Η συγκεκριμένη ρύθμιση δηλώνει με ξεκάθαρο τρόπο νεοφιλελεύθερη εμμονή. Με την αποπροσωποποίηση των διαδικασιών νεκρώνει η εσωτερική λειτουργία και δημοκρατία των συνδικάτων. Σε όλους τους βαθμούς οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος από το 1982 έχει θεσπιστεί η απλή αναλογική ως εκλογικό μέτρο, έχουν θεσπιστεί διαδικασίες γενικών συνελεύσεων, όπου οι εργαζόμενοι συζητούν, αντιπαρατίθενται οι απόψεις, λαμβάνονται αποφάσεις, εκλέγονται τα όργανα διοίκησης. Αυτή η διαδικασία είναι αλήθεια μπορεί να οδηγήσει σε γραφειοκρατικές καταστάσεις και φαινόμενα κυβερνητικού ή εργοδοτικού συνδικαλισμού με την αναπαραγωγή γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών –εμείς στο ΥΠΠΟΑ έχουμε πικρή εμπειρία από την εφαρμογή αυτού του μοντέλου- αλλά παράλληλα μπορούμε εμείς οι εργαζόμενοι χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία να σπάσουμε την ανάθεση, την ποδηγέτηση, να δημιουργήσουμε το νέο συνδικαλιστικό υπόδειγμα οργάνωσης της δράσης μας. Είναι προφανές, ότι με την ακύρωση της εσωτερικής ζωής στα συνδικάτα και την επερχόμενη θέσπιση υποχρεωτικά του 50+1 για την προκήρυξη απεργίας, οδηγούμαστε στην πλήρη αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών δομών, προς όφελος όλων όσων θέλουν καθαρό το τοπίο για τις νέες επενδύσεις. Στην συγκεκριμένη διάταξη βλέπει κανείς καθαρά, παρά την επίκληση της διαδικτυακής δημοκρατίας και του εκσυγχρονισμού απαρχαιωμένων δομών, το γνωστό νεοφιλελεύθερο δόγμα, ότι η εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη και σύμμαχο μόνο όταν το πεδίο μένει καθαρό με δεσμεύσεις μόνο από την πλευρά των εργαζομένων χωρίς δικαιώματα και χωρίς οργανωμένες συλλογικότητες όπως είναι τα συνδικάτα.
• Στο σημερινό υποστελεχωμένο Δημόσιο Τομέα σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα υπάρχει και πρόβλεψη για τιμωρία των «τεμπέληδων» εργαζομένων. Έτσι αν κάποιος συνάδελφος «καθυστερήσει» κάποιο επενδυτικό σχέδιο προβλέπεται ποινή παύσης τουλάχιστον τριών μηνών για τον ίδιο και τον προϊστάμενο του. Βέβαια οι συντάκτες του πολυνομοσχεδίου ποτέ δεν σκέφτηκαν την δραματική υποστελέχωση που υπάρχει και τις ατελείωτες εργατοώρες, που απασχολούμαστε όλοι οι εργαζόμενοι για παράδειγμα στο ΥΠΠΟΑ, για να ανταπεξέλθουμε στο πολυσχιδές έργο των υπηρεσιών. Για την πολυνομία και την ανάγκη της απλοποίησης του διοικητικού πλαισίου ούτε κουβέντα. Πάντα θα φταίει ο εργαζόμενος, ο οποίος μπορεί να τύχει να διαχειριστεί πολυσύνθετες υποθέσεις (π.χ. Ελληνικό) με επικρεμάμενη επάνω του την δαμόκλειο σπάθη της τρίμηνης παύσης από τα καθήκοντά του. Αντίθετα ιδιωτικές εταιρείες θα ελέγχουν τους όρους εκπλήρωσης μιας επένδυσης, δηλαδή μπορεί οι ίδιοι οι επενδυτές να ελέγχουν τους όρους και παράλληλα να κατηγορούν τους συναδέλφους για καθυστερήσεις που θα επισύρουν ποινές. Το μοτίβο του ελεγκτή κι ελεγχόμενου στο ΥΠΠΟΑ τώρα τελευταία το ζούμε σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά αυτός ο τρόπος αντίληψης φαίνεται να διατρέχει οριζόντια την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δείχνοντας πάντα προς την μεριά του εργαζόμενου, που ευθύνεται για όλα τα δεινά του κόσμου.

Από τα προηγούμενα γίνεται σαφές, ότι δεν μιλάμε απλά για ακόμα ένα αναπτυξιακό νομοσχέδιο, αλλά για μια συνολική κυβερνητική αντίληψη για την «τακτοποίηση» σύμφωνα με την νεοφιλελεύθερη αντίληψη θεσμικών και οικονομικών ζητημάτων που αλλάζουν προς το χειρότερο την θέση των εργαζομένων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα.

Οι εργαζόμενοι στο ΥΠΠΟΑ και συνολικά στον Δημόσιο Τομέα θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στο σύνολο των αντεργατικών και «φιλοαναπτυξιακών» ρυθμίσεων, που ουσιαστικά αναδεικνύουν την πάγια νεοφιλελεύθερη, θέση ότι οι εργαζόμενοι αποτελούμε εμπόδιο για την οικονομική ανάπτυξη.

Ειδικά εμείς που εργαζόμαστε στον κρίσιμο τομέα του πολιτισμού έχουμε γνωρίσει καλά αυτό το ιδεολόγημα. Δεν πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι αποτελούν το πρόβλημα, αντίθετα πιστεύουμε και το έχουμε αποδείξει ότι είμαστε η λύση του προβλήματος.

Σ΄αυτό τον δρόμο πορευτήκαμε και θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υπαναχωρήσεις. 

To ΑΡΜΕ συμμετέχει στην Πανδημοσιουπαλληλική Απεργία της ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019 και καλεί όλους τους εργαζόμενους ενωμένοι να δώσουμε αγωνιστικό παρόν, με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του αντεργατικού νομοσχεδίου.  Σε περίπτωση που η Κυβέρνηση επιμένει στην προώθηση και ψήφισή του προχωρούμε σε απεργιακή κλιμάκωση.

Καλούμε όλες τις παρατάξεις, τα πρωτοβάθμια σωματεία του ΥΠΠΟΑ, την ΠΟΕ-ΥΠΠΟ, τον Ενιαίο Σύλλογο να πάρουν θέση συμμετέχοντας δυναμικά στην Πανδημοσιουπαλληλική Απεργία της ΑΔΕΔΥ.