Επιστράτευση των εκπαιδευτικών

Μετά την επιστράτευση και των καθηγητών (είχαν προηγηθεί οι ναυτεργάτες και οι εργαζόμενοι στο metro) είναι εύλογο να αναρωτιόμαστε αν επιτρέπονται ακόμη οι απεργίες (;!)

Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε υπάρξει ούτε μία (1) απεργία που να μην έχει κριθεί "παράνομη & καταχρηστική" από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Σήμερα, η συγκυβέρνηση δεν κρατά ούτε αυτό το πρόσχημα δηλ. την έκδοση δικαστικής απόφασης. Απλά επιτάσσει και διατάζει. Ακόμη κι αυτό το ρήμα ("επιτάσσει", αντί του "επιστρατεύει") δεν μπορεί να κρύψει τις αντιδημοκρατικές νοοτροπίες και πρακτικές. 

Όπως έχουμε ξαναπεί οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκδοχή κράτους εκτάκτου ανάγκης, όπου η δημοκρατία και ο λαός λογιάζονται και αντιμετωπίζονται ως απειλή. Η υποβαθμισμένη στα όρια της τυπικότητας λειτουργία του Κοινοβουλίου (ας θυμηθούμε πόσες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχει να επιδείξει η σημερινή Κυβέρνηση), πλήρης παράκαμψη του θεσμοθετημένου συνταγματικά κοινωνικού συμβολαίου (π.χ. προστασία της εργασίας, κοινωνικό κράτος κλπ), η υιοθέτηση σκληρότερων ιδεολογικών υποσυνόλων (βλ. πλήρης προσχώρηση στην "ατζέντα" της ΧΑ) συνιστούν στοιχεία αυτής της ιδιότυπης εκδοχής του κράτους εκτάκτου ανάγκης.

Ως προς την ουσία του ζητήματος, βασικός στόχος της Συγκυβέρνησης του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι η διάλυση του δημόσιου σχολείου. Ο χώρος της εκπαίδευσης οδηγείται βήμα - βήμα στην πλήρη υποβάθμιση και διάλυση, προετοιμάζοντας το έδαφος για την ιδιωτικοποίησή της (Η ιδιωτικοποίηση δεν εξαντλείται στα ιδιωτικά σχολεία που έτσι ή αλλιώς υπάρχουν, αλλά στην κατηγοριοποίηση των δημόσιων σχολείων σε "καλά" και "κακά", στην υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας (αριθμός μαθητών ανά τάξη, υποδομές), στη συμμετοχή των οικογενειών σε μέρος τουλάχιστον του κόστους λειτουργίας κλπ).

Ο αγώνας των καθηγητών δεν μπορεί να προσεγγίζεται ως "νόμιμος ή παράνομος". Ο αγώνας των καθηγητών είναι δίκαιος και πρέπει να γίνει αγώνας όλης της κοινωνίας! Στα τρία χρόνια του "Μνημονίου" έχουν κλείσει πάνω από 1000 σχολεία, οι μισθοί των εκπαιδευτικών έχουν διαλυθεί (όπως και όλων των Δημοσίων Υπαλλήλων που έχουν χάσει σχεδόν το 50% των μισθών τους), η ανεργία θερίζει και ειδικά στους νέους φτάνει ή και ξεπερνά το 60%, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις διαλύονται. (Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας στη θέση ενός εκπαιδευτικού που μετακινείται από τη μια άκρη στην άλλη για να "καλυφθούν οι ανάγκες"...). Το σχολείο που ετοιμάζουν δεν "μορφώνει", δεν δίνει "παιδεία", δεν "εκπαιδεύει".  Όσοι δεν αναγκάζονται να "αφήσουν το σχολειό" θα βγαίνουν απ' αυτό χωρίς δεξιότητες, χωρίς κουλτούρα δημιουργώντας μια γενιά "απομορφωμένων" ή για να το πούμε απλά μια γενιά "αγράμματων υπηκόων".  

Η Συγκυβέρνηση εδώ και μέρες, όπως κάνει σταθερά σ' ανάλογες περιπτώσεις, προσπαθεί να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης... τους γονείς και τους μαθητές ενάντια στους καθηγητές. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η προσπάθεια να διαγραφεί κάθε ιχνος ταξικής συνείδησης, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και να αντικατασταθεί από το "όλοι εναντίον όλων" δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή για τους εργαζομένους. Πρέπει να τσακίσουμε τη λογική αυτή όσο είναι καιρός (αν δεν έχουμε ήδη αργήσει).

Απέναντι στην επιστράτευση πρέπει να υπάρξει απάντηση! Απάντηση πολιτική αλλά και απάντηση σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Είναι κρίσιμο -κι όχι μόνο σε επίπεδο συμβολισμού- η ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει σε προκήρυξη γενικής απεργίας την 1η μέρα των εξετάσεων. Είναι σημαντικό Α΄ βάθμια Σωματεία να εκδόσουν ψηφίσματα συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς. 

(Γ. Στεφ.)