Αυτόνομη Παρέμβαση: Ανακοίνωση

 23.9.2016

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή τον δημόσιο διάλογο, που έχει ξεκινήσει για ορισμένα ζητήματα σχετικά με τη θέση των οργανωμένων συλλογικοτήτων του κόσμου της εργασίας στο Δημόσιο.

Κάθε καλόπιστος παρατηρητής θα συμφωνούσε, ότι η ελληνική Δημόσια Διοίκηση όλα τα προηγούμενα χρόνια δέχθηκε πολυεπίπεδα χτυπήματα, που περιόρισαν την αποτελεσματικότητά της τόσο σε επίπεδο δομών όσο και σε επίπεδο στελέχωσης σε ανθρώπινο δυναμικό με τις αθρόες συνταξιοδοτήσεις, τον περιορισμό των απαραίτητων προσλήψεων σε κρίσιμους τομείς, τις άδικες απολύσεις, την διαθεσιμότητα, την καταστροφική αξιολόγηση, τον σφαγιασμό των αμοιβών των εργαζομένων στον Δημόσιο τομέα.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να βρισκόταν στο πρώτο μετερίζι του αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, για την άμεση αντιπαράθεση στην εφαρμογή ελαστικών σχέσεων εργασίας στο Δημόσιο, για την ουσιαστική αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο αφήγημα περί «επιτελικού» κράτους, που καλά γνωρίζουν πλέον όλοι, ότι αποσκοπεί στην εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και την χωρίς κανόνες επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων σε κρίσιμους για την κοινωνία τομείς δημόσιου συμφέροντος.

Επιπλέον θα περιμέναμε μια ουσιαστική συζήτηση -και σ’ αυτήν είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε- πέρα και μακριά από απλοϊκά ιδεολογήματα και λογικές αυτοματισμού, που τόσο πολύ μας ταλαιπώρησαν όλους από την αρχή της κρίσης.

Αντίθετα τις τελευταίες ημέρες η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ με σειρά ανακοινώσεων ενημερώνει τους εργαζόμενους στο Δημόσιο στην άγονη αντιπαράθεσή της με τον αρμόδιο υπουργό, ότι σήμερα ένα από τα μείζονα ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι το ζήτημα του Κοινωνικού Πολυκέντρου ή κάποιες όψεις της χρηματοδότησης της ως τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής ένωσης.

Η επιμονή σε αυτή την θεματολογία και από τις δύο πλευρές δεν πετυχαίνει τίποτα άλλο παρά να αδικεί τους μακρόχρονους αγώνες των εργαζομένων και το κίνημα που αναπτύχθηκε στο Δημόσιο συσκοτίζοντας τις πιο λαμπρές στιγμές αγωνιστικότητας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ενισχύοντας παρά αποδυναμώνοντας τις θέσεις για ένα σύγχρονο Δημόσιο στην υπηρεσία των πολιτών και της κοινωνίας.

Σήμερα παρά ποτέ είναι αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα να καταδείξει το αδιέξοδο των επιλογών της μονόπλευρης λιτότητας και της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, να προβάλλει τα πραγματικά αιτήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και ευρύτερα, για ξεπάγωμα προσλήψεων, αποκατάσταση αμοιβών, εκσυγχρονισμό δομών και υπηρεσιών σε κεντρική Διοίκηση και Αυτοδιοίκηση, τόνωση των κοινωνικών χαρακτηριστικών της Δημόσιας Διοίκησης, σύγχρονο σύστημα αξιολόγησης και αξιοκρατίας, αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, επαναφορά των ΣΣΕ, συνολικά ένα μακρόπνοο σχέδιο δημοκρατικής ανασυγκρότησης στον χώρο του Δημοσίου που θα εμπνεύσει την κοινωνία και τους εργαζόμενους.

Σ’ αυτή την προσπάθεια δεν χωρούν λογικές ποδηγέτησης του αγώνα των εργαζομένων με βάση πολιτικούς ή συνδικαλιστικούς σχεδιασμούς, δεν αρκούν τα παλιά υποδείγματα των στείρων αντιπαραθέσεων μεταξύ πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Στη μάχη για ένα πραγματικά ανεξάρτητο εργατικό κίνημα που θα αντιπαλέψει ουσιαστικά και με επιτυχία τους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς οφείλουμε να δώσουμε το σύνολο των δυνάμεών μας. Σ’ αυτό το στίβο το επόμενο κρίσιμο διάστημα θα κριθούμε όλοι, κι όχι κυνηγώντας ανεμόμυλους και φαντάσματα του παρελθόντος.

Α.Ρ.ΚΙ: Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση

Την καταστροφική περίοδο της υπουργικής του θητείας στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, φρόντισε να μας υπενθυμίσει ο αρχηγός της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης.

Στο πλαίσιο των εξαγγελιών του στη ΔΕΘ επιτέθηκε για άλλη μια φορά εναντίων του Δημοσίου Τομέα και των εργαζόμενων σε αυτό. Συγκεκριμένα:

Πρότεινε την μείωση των ήδη μειωμένων δαπανών για το Δημόσιο, την αναστολή των προγραμματισμένων προσλήψεων, όπως και την αναστολή των πενιχρών αυξήσεων στους Δημοσίους Υπαλλήλους, το κλείσιμο δομών και νέες απολύσεις, ακόμη και την επαναφορά της αλήστου μνήμης  «αξιολόγησης» των ποσοστώσεων, που κατήργησε ο ανυποχώρητος αγώνας των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Υποστήριξε για άλλη μια φορά την διαθεσιμότητα και τις απολύσεις χωρίς ίχνος μεταμέλειας για την  πολύμηνη περιπέτεια στην οποία έβαλε χιλιάδες εργαζόμενους, διαλύοντας ταυτόχρονα τον θεσμό  της τεχνικής εκπαίδευσης, τη διοικητική υποστήριξη των πανεπιστημίων και των ασφαλιστικών ταμείων, των δημοτικών υπηρεσιών και της καθαριότητας. Επέμεινε στην προώθηση του «επιτελικού κράτος» με το δημόσιο ως απλό διεκπεραιωτή των εργολαβικών συμφερόντων, αλλά και στον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό πειθαρχικό κώδικα. Επανάφερε την αντιπαράθεση ανάμεσα σε εργαζόμενους στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό τομέα, επιχειρώντας να αναβιώσει της συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού με τις οποίες πορεύτηκε κατά την διάρκεια της υπουργική τους θητείας.

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι χρόνων κατά τα οποία εφαρμόζονται οι περιοριστικές πολιτικές των Μνημονίων, το προσωπικό στον Δημόσιο Τομέα μειώθηκε κατά 30%, με ταυτόχρονη δραστική περικοπή των δαπανών και δραματικές επιπτώσεις  στην Δημόσια Υγεία και Εκπαίδευση, την Κοινωνική Πολιτική αλλά και στην λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών. Παράλληλα ο μισθός των εργαζομένων στο Δημόσιο είχε μεσοσταθμική μείωση 38% οδηγώντας σε βίαιη φτωχοποίηση χιλιάδες εργαζόμενους.

Είναι πλέον φανερό πως οι πολιτικές λιτότητας είναι αδιέξοδες και καταστροφικές για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Απαιτείται άμεση αύξηση των δαπανών και νέες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού προκειμένου να αναστραφεί η καθοδική πορεία. Διεκδικούμε μια διαφορετική αντίληψη,  στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών συρρίκνωσης και απαξίωσης, όπου ο Δημόσιος Τομέας θα παρεμβαίνει αποφασιστικά στην οικονομία και την κοινωνία. Παρέχοντας υψηλού επιπέδου Δημόσια Εκπαίδευση και παροχές Υγείας, προστασίας και ανάδειξης  του περιβάλλοντος και του πολιτισμού, ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα υπηρετούν με συνέπεια το κοινό συμφέρον. Με μια και μόνιμη εργασιακή σχέση, δημοκρατική λειτουργία και αξιοπρεπείς μισθούς.