Ελληνικό: Καθαρό οικόπεδο, καθαρές λύσεις;

του Λιώνη Δέδε

Το τελευταίο διάστημα πολλά έχουν γραφεί κι ακόμα περισσότερα έχουν ειπωθεί για την υπόθεση του Ελληνικού. Τμήμα του δημόσιου διαλόγου έχουν αποτελέσει οι αρχαιότητες με τρόπο, που είναι εξόχως διδακτικός, για το πώς αντιμετωπίζει το πολιτιστικό παρελθόν μια κοινωνία σε κρίση.

Ας δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία. Σχηματικά έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα: όσοι υποστηρίζουν, ότι η επένδυση στον μητροπολιτικό πόλο Αγ. Κοσμά – Ελληνικού πρέπει να προχωρήσει «απρόσκοπτα» κι όσοι υποστηρίζουν, ότι το επιχειρείν στη χώρα οφείλει να γίνεται με όρους σεβασμού της νομιμότητας και στη συγκεκριμένη περίπτωση με απόλυτη προσήλωση στην προστασία και ανάδειξη της αρχαίας και νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς.

Θα πρέπει να διώξουμε την αχλύ γύρω από το θέμα. Καταρχήν υπάρχουν αρχαιότητες στην ευρύτερη περιοχή; Η απάντηση είναι απλή. Σωστικές ανασκαφές, που έχουν διεξαχθεί στο παρελθόν από την αρχαιολογική υπηρεσία, έχουν φέρει στο φως κινητά κι ακίνητα μνημεία με πιο πρόσφατη την εύρεση νεκροταφείου στις ανασκαφές, που έγιναν για το τραμ. Αλλά και παλαιότερα η έρευνα έφερε τόσα και επαρκή στοιχεία, ώστε η χερσόνησος του Αγ. Κοσμά, ήδη από το 1957, να έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος.

Αναμένεται να βρεθούν κι άλλα αρχαία, όταν θα ξεκινήσουν οι εκσκαφές για το έργο; Οι ήδη υπάρχουσες αρχαιότητες αλλά και η εμπειρία συνηγορούν στην υπόθεση, ότι θα υπάρξουν εγκείμενες αρχαιότητες στην περιοχή. Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς αρχαιολογία για να αποδεχτεί το αυτονόητο: εκσκαφές σε έκταση χιλιάδων στρεμμάτων στην Αττική αρχαία θα βρουν κι όχι κάρβουνο.

Έχοντας αυτά κατά νου η συζήτηση μπορεί να προχωρήσει λίγο περισσότερο. Υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για την προστασία των αρχαιοτήτων, που προκύπτουν κατά τη φάση εκτέλεσης δημόσιων και ιδιωτικών έργων; Η απάντηση κι εδώ προκύπτει αβίαστα. Υπάρχει και πυρήνας της είναι ο Ν. 3028/2002. Στον συγκεκριμένο Νόμο σε απλά ελληνικά προβλέπεται, ότι οπουδήποτε πρόκειται να εφαρμοστεί χωρικός σχεδιασμός και υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη αρχαιοτήτων και δεν έχουν κηρυχθεί αρχαιολογικοί χώροι, η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει στην οριοθέτησή τους.

Σ’ αυτό το σημείο ανακύπτει και μια άλλη διάσταση του ζητήματος, γιατί το θέμα δεν είναι απλά νομικό. Τότε τα πράγματα μπορεί να ήταν κι εύκολα. Επίσης η συζήτηση δεν έχει να κάνει με τις πιθανές συμφωνίες ή διαφωνίες ειδικών επιστημόνων για τη σημασία και την ερμηνεία των ευρημάτων. Δεν έχουμε να κάνουμε με έναν διάλογο, που αποκτά ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά, ούτε ίσως με την ιδεολογική χρήση μιας ανασκαφής. Πιο πρόσφατο παράδειγμα το μνημείο της Αμφίπολης, όπου το εύρημα υποδουλώθηκε στις ανάγκες της καιροσκοπικής πολιτικής εκμετάλλευσής του.

Πρέπει να δούμε το πιο σημαντικό, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα το πλουσιότατο πολιτιστικό παρελθόν μπορεί να συνδέεται με την ανάπτυξη; Τα μνημεία ορατά και μέλλοντα να αποκαλυφθούν αποτελούν έναν από τους αναπτυξιακούς πόλους για την μεταμνημονιακή Ελλάδα ή είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο κι άρα τσιμέντο να γίνουν; Συζήτηση σύνθετη, πολυεπίπεδη, σε σπαργανώδη μορφή  σήμερα, στην οποία αναμφισβήτητα δεν χωρούν ο λαϊκισμός και η δημαγωγία, που δυστυχώς στην περίπτωση του Ελληνικού περισσεύουν.

Νομίζω, ότι σκοπίμως ορισμένοι θολώνουν τα νερά, όταν υποστηρίζουν, ότι οι αρχαιολόγοι θέλουν να κηρύξουν αρχαιολογικό χώρο όλο το Ελληνικό, χωρίς να εξηγούν, τι ακριβώς σημαίνει η κήρυξη αρχαιολογικού χώρου.

Θα το επαναλάβουμε ακόμα μία φορά. Είναι διαφορετικό πράγμα η κήρυξη αρχαιολογικού χώρου και διαφορετικό πράγμα η θεσμοθέτηση ζωνών προστασίας για την προστασία των μνημείων. Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχουν περιορισμοί δόμησης και όροι χρήσης, άρα το οποιοδήποτε οικοδομικό – επενδυτικό πρόγραμμα υλοποιείται ανεμπόδιστα με ένα και μόνο όρο: την επίβλεψη των εκσκαφών από την αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΠΟΑ (δηλ. την έχουσα χωρική ευθύνη Εφορεία Αρχαιοτήτων), ώστε αν προκύψουν αρχαιότητες να ακολουθήσει, όπως γίνεται πάγια, η ανασκαφική έρευνα. Στην δεύτερη περίπτωση, όταν υπάρχουν ή βρεθούν αρχαιότητες μετά από συγκεκριμένη διαδικασία μπορούν να θεσπιστούν ζώνες προστασίας με περιορισμούς δόμησης και όρους χρήσης.

Σήμερα στην περίπτωση του Ελληνικού τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει πρόταση για θέσπιση ζωνών προστασίας στο ΚΑΣ, παρά μόνο κήρυξη. Θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει ένα βήμα παρά πέρα.  Υπάρχει και η λύση της προσωρινής οριοθέτησης αρχαιολογικού χώρου, σύμφωνα με τον Ν. 3028/2002.

Καθαρή λύση λοιπόν για καθαρό οικόπεδο δεν μπορεί παρά να είναι εκείνη, που σέβεται τη νομιμότητα, αναγνωρίζει, ότι η προστασία και ανάδειξη των μνημείων αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας, δεν αφήνει τα πάντα βορά στα μονίμως αδηφάγα εργολαβικά συμφέροντα. Η υποταγή στο κοντόθωρο διακινδυνεύει το μέλλον της επένδυσης, καθώς είναι βέβαιο, ότι η υπόθεση θα κριθεί στις δικαστικές αίθουσες, με προφανή συνέπεια την καθυστέρηση στην έναρξη της επένδυσης κι ανοίγει τον επικίνδυνο δρόμο για να υπάρχουν συνεχώς στο μέλλον αιτήματα εξαιρέσεων με ανυπολόγιστη βλάβη στον πολιτιστικό μας πλούτο.

Μέχρι σήμερα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά και δημόσια έργα από την ανέγερση μιας οικοδομής μέχρι τους μεγάλους οδικούς άξονες, τα ολυμπιακά έργα, το Μετρό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα κατασκευάστηκαν και λειτουργούν με παραλλαγές πάνω σ’ αυτό τον καμβά. Το Ελληνικό δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει εξαίρεση

Σε παλιότερες εποχές οι αρχαιολόγοι διαμαρτυρόμασταν γιατί ακούγαμε τη μνημειώδη φράση «σκάσε και σκάβε». Είναι τραγικό σήμερα να περάσουμε στην παραλλαγή της: «σκάσε και μην σκάβεις».

*ο Δέδες Λιώνης είναι αρχαιολόγος μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ

Πηγή:ΑΡΚΙ

H viral εκδρομή του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ

Αφού ευχήθηκε καλή ευρωπαϊκή πορεία στον ΠΑΟΚ – μικρή λεπτομέρεια έχει αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις -, αφού ομολόγησε αφοπλιστικά, ότι τον ενδιαφέρει η επικοινωνία κι όχι η ουσία, αφού καλημέρισε μια άψυχη κούκλα στη βιτρίνα ενός καταστήματος, ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε να ασχοληθεί και με τα προβλήματα της χώρας και των εργαζομένων.

Μας είπε κάτι καινούριο, μια ιδέα βρε αδελφέ, που να υποδηλώνει έστω, ότι απελευθερώνεται από τις ιδεοληψίες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που με βιαιότητα έχει εισάγει αυτός και τα εξαπτέρυγά του στον δημόσιο λόγο;  Δεσμεύτηκε για το όραμά του σε σχέση με την μεταμνημονιακή Ελλάδα;  Έπραξε το ακριβώς αντίθετο.

Επιμένει μονότονα στο ίδιο αφήγημα. Περικοπή των δημόσιων δαπανών. Ποτέ βέβαια, ο ίδιος δεν εξηγεί, τι σημαίνει αυτό για τον Δημόσιο Τομέα και τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, όσοι θυμόμαστε το καταστροφικό του πέρασμα ως ΥΔΜΗΔ, δεν μπορούμε παρά να ακούμε με πολύ προσοχή τη δήλωσή του για την κατάργηση και συγχώνευση φορέων και το «νοικοκύρεμα» του Δημοσίου. Βέβαια ξεχνάει να πει, ότι κανείς πρώτα νοικοκυρεύει τα του οίκου του, πχ. το εξωπραγματικό χρέος της ΝΔ προς τις τράπεζες και μετά «νοικοκυρεύει» και τους υπόλοιπους. Αλλά γι’ αυτό το θέμα υπάρχει σιγή ασυρμάτου.

Συνεχίζει στην ίδια γραμμή επαναφέροντας το θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Τελευταία φορά, που είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει σε αξιολόγηση στο Δημόσιο ανά τρίμηνο περιχαρής ανακοίνωνε στα ΜΜΕ, ότι ο στόχος για απολύσεις 15.000 εργαζομένων από το Δημόσιο επιτυγχάνεται. Αποφεύγει όμως να μας πει, σε πόσες χιλιάδες απολύσεις θα προχωρήσει, αφού οι μοναδικοί υπεύθυνοι, σύμφωνα με το μοντέλο που θέλει να εφαρμόσει, για την διαχρονική κακοδαιμονία του Ελληνικού Δημοσίου είναι οι εργαζόμενοι. Αρνείται πεισματικά να παρουσιάσει το σχέδιο του για την αξιολόγηση προσωπικού. Θα περιλαμβάνει την προαγωγή των «αρίστων» διά της μεθόδου της πλαστογραφίας, της αντιγραφής, της κομματικής ταυτότητας, ή της υποχρεωτικότητας των ποσοστών;

Ιδιωτικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις παντού…. μάλιστα σ’ εκείνους τους τομείς, όπου το Δημόσιο αναδεικνύει τον κοινωνικό του και ανταποδοτικό χαρακτήρα.

Ο ίδιος θα δώσει τις πρωτοβάθμιες μονάδες υγείας σε ιδιώτες. Περικοπές λοιπόν στον προϋπολογισμό για την υγεία, απολύσεις προσωπικού, κατάργηση στην πράξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Στην Παιδεία επαναλαμβάνει τις ίδιες λαϊκίστικες ιδεοληψίες. Ιδιωτικά πανεπιστήμια, άρα συνταγματική αναθεώρηση και χρηματοδότηση των Δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ αναλόγως των αποτελεσμάτων της αξιολόγησής τους από κάποιους εξωτερικούς φορείς, που ακόμα δεν μας τους έχει κατονομάσει. Απλά κάποιος πρέπει να του θυμίσει, ότι διαδικασία εσωτερικής αξιολόγησης εφαρμόζεται σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά, αν δεν ήταν αστεία. Ούτε λίγο ούτε πολύ η μεγαλύτερη ευελιξία, που προτείνει για την αναζήτηση και διαχείριση πόρων από τα σχολειά τα μετατρέπει σε εταιρείες με όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το εταιρικό δίκαιο. Είναι οργουελικό το σενάριο της πτώχευσης, σύμφωνα με το σχέδιο του, ενός Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου, που δεν θα τα καταφέρει στην αγορά, αλλά για τον ίδιο δεν υπάρχει πρόβλημα. Εξάλλου μόλις χτες δήλωσε, ότι: «δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση…»

Είναι ενδιαφέρουσα η προσπάθεια να αναμειχθεί ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός με τον κοινωνικό δαρβινισμό, αλλά τόσο μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και των εργαζομένων.

Από την 82^η ΔΕΘ η ΝΔ και ο αρχηγός της σάλπισαν αντεπίθεση με ταξική στοχοπροσήλωση και εμμονή στην ίδια επιχειρηματολογία. Την απάντηση την έχουν ήδη πάρει. Θα συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση προτάσσοντας το καίριο και σημαντικό: την υπεράσπιση της εργασίας στο Δημόσιο και την ενίσχυση των κοινωνικών και ανταποδοτικών του χαρακτηριστικών.

Για την αξιολόγηση μιας τροπολογίας..

 

 

Η κατάθεση στη Βουλή της τροπολογίας, που αφορά στην αξιολόγηση του προσωπικού στο Δημόσιο, σύμφωνα με την οποία οι προϊστάμενοι Τμημάτων και Διεύθυνσης, που δεν θα προχωρήσουν στην αξιολόγηση του προσωπικού των μονάδων στις οποίες προΐστανται -συμμετέχοντας στην Απεργία / Αποχή που έχει κηρύξει ΑΔΕΔΥ- θα αποκλείονται αυτομάτως από τις επόμενες Κρίσεις Προϊσταμένων, τους στερεί το δικαίωμα ανάδειξης σε θέση ευθύνης, ενώ φαίνεται να επιχειρείται η τιμωρία της συμμετοχής στην απεργία, στην υπεράσπιση του συνδικάτου, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, καθώς επιβραβεύονται η απεργοσπασία και οι προσωπικές στρατηγικές.

            Με την εν λόγω τροπολογία, «ενταφιάζεται» η διαδικασία Αξιολόγησης στο Δημόσιο, καθώς αναιρούνται στην πράξη οι θετικές πλευρές του Ν. 4369/16 και παράλληλα ενσωματώνονται τιμωρητικές και εκβιαστικές λογικές σε αυτό.

            Η Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση, είχε επισημάνει πολύ νωρίς την προβληματική εφαρμογή του Ν. 4369/16 καθώς, από μια σειρά δράσεων που αφορούσαν συνολικά στην Αξιολόγηση στο Δημόσιο (Αξιολόγηση Δομών, Οργανογράμματα, Στοχοθεσία, Ολομέλειες Τμήματος, Αμφίδρομη Αξιολόγηση, Περιγράμματα Θέσεων, Κρίσεις για Θέσεις Ευθύνης,) η κινητοποίηση του Υπουργείου, περιορίστηκε αποκλειστικά στην αξιολόγηση του Προσωπικού και μάλιστα από  προϊσταμένους, που στη πλειονότητα τους είχαν οριστεί με ανάθεση και με καταχρηστικό τρόπο από την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

            Έτσι, ιδιαίτερα μετά τη κατάθεση της τροπολογίας, εμπεδώνεται πλέον στη συνείδηση της κοινής γνώμης και φυσικά των εργαζομένων στο Δημόσιο, πως η Αξιολόγηση, δεν είναι παρά μηχανισμός πειθάρχησης, εντατικοποίησης και τιμωρίας των εργαζομένων. Πρόκειται για πρακτική, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πάγια αντίληψη των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς, για την Αξιολόγηση του Δημοσίου, ως έκφραση κοινωνικής λογοδοσίας, με συναίνεση και συμμετοχή των εργαζομένων και θεσμούς κοινωνικού ελέγχου, με μοναδικό στόχο την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς την κοινωνία, και ιδιαίτερα στις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Είναι ένα πρωτοφανούς σύλληψης σχέδιο, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πυρήνα του αξιακού φορτίου της Αριστεράς, του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των υπέρτατων αξιών της κοινωνικής συγκρότησης.

            Μετά την ψήφιση της τροπολογίας, και ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που αυτή θα επιφέρει, η ιδέα μιας διαφορετικής αντίληψης για την Αξιολόγηση στο Δημόσιο υφίσταται βαρύτατο και πιθανά ανεπανόρθωτο πλήγμα, αφού στην πράξη ενσωματώνονται σ’ αυτή οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για το Δημόσιο και τους εργαζόμενους και «επιβραβεύονται» νοοτροπίες, που πρωτοεμφανίστηκαν με την αντιμεταρρύθμιση Μητσοτάκη.

            Κι εδώ δεν μπορεί να μη γίνει αναφορά στις βαρύτατες ευθύνες της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ, η οποία καθοδηγούμενη από κομματικές σκοπιμότητες, αρνήθηκε να κεφαλαιοποιήσει την νίκη των εργαζομένων απέναντι στην προσχηματική αξιολόγηση των απολύσεων από τον Μητσοτάκη, ενώ συνεχίζει να αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για ένα πλαίσιο αρχών, που θα διέπει την Αξιολόγηση στο Δημόσιο, κάτι που συνιστά απαίτηση της κοινωνίας και των εργαζομένων στο Δημόσιο. Πρόκειται για άρνηση άκρως αποκαλυπτική για την θεωρητική και πολιτική ένδεια, τις κομματικές σκοπιμότητες, αλλά και την σύσταση της συγκολλητικής ουσίας του αφύσικού και ετερόκλητου μετώπου.

            Φυσικά οι ευθύνες της ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογία για την κατάθεση της απαράδεκτης και απεργοσπαστικής τροπολογίας, γι αυτό:

– Καλούμε την Υπουργό Διοικητική Ανασυγκρότησης να αποσύρει την τροπολογία ξεκινώντας άμεσα διάλογο με τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων στο Δημόσιο προκειμένου να εξευρεθεί  λύση.

– Στην περίπτωση που η τροπολογία κατατεθεί προς ψήφιση, καλούμε τους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ειδικά της Αριστεράς, να υπερασπίσουν τις αξίες της απεργίας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης καταψηφίζοντας την

– Καλούμε τέλος όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και ειδικότερα τα στελέχη της διοίκησης να συμμετέχουν, μέσα από μαζικές διαδικασίες και γενικές συνελεύσεις, στην Απεργία-Αποχή

Ανακοίνωση για το Ελληνικό 13.9.2017

Είναι η πολιτιστική κληρονομιά εχθρός της ανάπτυξης;

Παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον διάλογο, που έχει αναπτυχθεί σχετικά με την επένδυση στο Ελληνικό και όλη τη σχετική επιχειρηματολογία περί αρχαιοτήτων και της ανάγκης προστασίας τους. Σ’ αυτό το πεδίο συζήτησης μπορεί εύκολα κανείς να παρατηρήσει, ότι αναπτύσσονται όλα σχεδόν τα ιδεολογήματα από την πλευρά του ακραίου νεοφιλελευθερισμού περί επενδύσεων και ανάπτυξης.

Είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα ορισμένοι ξεχνούν ή κάνουν ότι ξεχνούν. Καταντάει μονότονη και κουραστική η ίδια επαναλαμβανόμενη επιχειρηματολογία για την ανάγκη των επενδύσεων και της ανάπτυξης που θα έρθει, χωρίς σκοπίμως βέβαια, να γίνεται καμία αναφορά για τους όρους, που πρέπει να ακολουθεί οποιοδήποτε επενδυτικό σχέδιο, τουλάχιστον με όρους λειτουργίας σε ευρωπαϊκές χώρες. Εξίσου κουραστικό είναι και το απίστευτο επιχείρημα, που ακούμε από τους λάτρεις των επενδύσεων με όρους μπανανίας για το ζήτημα –όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται- των αρχαίων στην περιοχή του Μητροπολιτικού Πόλου Ελληνικού – Αγ. Κοσμά. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε, ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχουν αρχαιότητες και μνημεία στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, γιατί ακριβώς εκεί λειτουργούσε αεροδρόμιο. Μ’ άλλα λόγια αεροδρόμιο και αρχαία είναι έννοιες ασύμβατες κι άρα όσοι υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό είναι εχθροί των επενδύσεων της ανάπτυξης κλπ. κλπ.

Ας δούμε λοιπόν μια διδακτική ιστορία από το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Αλήθεια, όταν επιλέχθηκε ο χώρος, όπου  λειτουργεί μέχρι σήμερα ο νέος διεθνής Αερολιμένας «Ελ. Βενιζέλος» στα Σπάτα βρέθηκαν αρχαιότητες κατά τις εργασίες κατασκευής; Η απάντηση είναι προφανής. Πάμπολλες, πολλών περιόδων από την υπονεολιθική μέχρι την βυζαντινή περίοδο (προϊστορικός οικισμός στο Ζάγανι, οδοί, εργαστηριακοί χώροι, αγροικίες, ταφικοί περίβολοι κ.α., ιστάμενα μνημεία όπως ο Ι.Ν. Αγίου Πέτρου, που μάλιστα μετακινήθηκε για λόγους εξυπηρέτησης του έργου) και μια σειρά από άλλα κινητά και ακίνητα μαρτύρια της δραστηριότητας του ανθρώπου μέσα στο χρόνο. Μάλιστα για να τελειώνουμε μια για πάντα μ’ αυτό το αστείο επιχείρημα τα αρχαία που βρέθηκαν ήταν τόσα σε ποσότητα, ώστε να λειτουργεί και μουσείο σε χώρο του αεροδρομίου, όπου εκτίθενται ευρήματα των σωστικών ανασκαφών. Φανταζόμαστε ότι, αν μετά από δεκαετίες χρειαστεί να δημιουργηθεί άλλο αεροδρόμιο κάπου αλλού, δεν θα υπάρχει νουνεχής πολιτικός, που σε οποιοδήποτε σχέδιο αλλαγής χρήσης του σημερινού αεροδρομίου στα Σπάτα,  θα υποστηρίζει, ότι επειδή λειτουργούσε εκεί επί δεκαετίες και προσγειώνονταν και απογειώνονταν αεροπλάνα δεν βρέθηκαν αρχαιότητες!

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την περίπτωση του Ελληνικού. Στην περιοχή υπάρχουν, διάσπαρτα είναι αλήθεια, μνημεία των αρχαίων και νεότερων χρόνων. Ανασκαφικές έρευνες έχουν αποκαλύψει κατά το παρελθόν επίσης αρχαιότητες ορατές μέχρι και σήμερα  (εργαστηριακούς χώρους, λατομεία, ταφικό περίβολο –σήμερα όχι κατά χώραν – κ.α.)., ενώ παράλληλα ήδη από το 1957 έχει κηρυχθεί λόγω των σημαντικών αρχαιοτήτων που υπάρχουν η χερσόνησος του Αγ. Κοσμά αρχαιολογικός χώρος. Επιπλέον γνωρίζει και ο πλέον αδαής περί τα αρχαία, ότι εκσκαφές σε έκταση χιλιάδων στρεμμάτων στην Αττική είναι βέβαιο, ότι θα φέρουν στο φως αρχαία κι όχι πετρέλαιο.

Το μύθευμα λοιπόν περί ασυμβατότητας αεροδρομίου και αρχαίας και νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς καταπίπτει αμέσως και η επιμονή σε αδιέξοδες και ατελέσφορες πρακτικές διαχείρισης μόνο, ως ιδεοληψία μπορεί να κριθεί.

Ακούμε όμως κι άλλο ένα επιχείρημα: ότι τάχα, αν υπάρξει κήρυξη αρχαιολογικού χώρου, θα καθυστερήσει η επένδυση. Ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει με βάση το νομικό πλαίσιο που υπάρχει. Ο Ν. 3028/2002 «Για την προστασία των αρχαιοτήτων…» στην παρ. 2 του άρθρου 12 ρητά αναφέρει, ότι οπουδήποτε πρόκειται να υλοποιηθούν σχέδια οικιστικής οργάνωσης και δεν υπάρχει κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος αλλά ισχυρά επιστημονικά στοιχεία, που τεκμηριώνουν την ύπαρξη αρχαιοτήτων, τότε η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε προσωρινή οριοθέτηση ή κήρυξη αρχαιολογικού χώρου. Ας μην κρύβουμε τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Αυτή η διάταξη προστατεύει το πολιτιστικό περιβάλλον από στρεβλές αντιλήψεις προηγούμενων δεκαετιών για την οργάνωση και χρήση του χώρου σε μεγάλα και δημόσια ιδιωτικά έργα. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε άλλη ανάγνωση.

Γνωρίζουμε οι εργαζόμενοι στο υπουργείο πολιτισμού από πρώτο χέρι, πόσες φορές στο παρελθόν δώσαμε σκληρούς αγώνες για να υπερασπιστούμε το αυτονόητο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Μετρό Θεσσαλονίκης. Γνωρίζουμε ότι όπου επικράτησαν μικρόνοες και εξαμβλωματικές αντιλήψεις διακυβεύτηκε το κύρος της αρχαιότερης Δημόσιας Υπηρεσίας με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα των ανασκαφών στην Αμφίπολη.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι επενδύσεις και ανάπτυξη χωρίς ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά δεν ωφελούν το κοινωνικό σύνολο, στο οποίο υποτίθεται ότι απευθύνονται.

Γνωρίζουμε ότι τα μνημεία ορατά κι όσα μέλλουν να αποκαλυφθούν στην περιοχή του Ελληνικού δεν επηρεάζουν, ούτε καθυστερούν την επένδυση. Αντίθετα μπορούν να προσδώσουν, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές προστιθέμενη αξία.

Αντίθετα αντιεπενδυτικές και αντιαναπτυξιακές είναι όλες εκείνες οι φωνές, που διαχρονικά υποστηρίζουν τη γνώστη θέση «τσιμέντο να γίνει», όσοι με λάθος χειρισμούς διακυβεύουν το μέλλον της επένδυσης σε δικαστικές αίθουσες, καθώς αν δεν διατηρηθούν οι πρόνοιες της κείμενης νομοθεσίας είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν προσφυγές, όσοι δεν πιστεύουν ότι είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος, όσοι αγνοούν, ότι ένα από τα ταυτοτικά στοιχεία της καθ’ ημάς Αριστεράς είναι η προστασία και διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η επένδυση στο Ελληνικό μπορεί να γίνει αλλά με απόλυτο σεβασμό σε ότι προβλέπεται από την νομοθεσία. Δώσαμε πολλούς σκληρούς αγώνες στο παρελθόν για να υπερασπιστούμε εργασιακά δικαιώματα και να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και απαξίωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Με το ίδιο πάθος και την ίδια ευθυκρισία θα συνεχίσουμε.