Ιαβέρηδες της Τρόϊκα και Ελεγκτές Ωραρίου

Εδώ και αρκετό καιρό οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν καταδειχθεί ως υπεύθυνοι κάθε κακού. Αφού συστηματικά παρουσιάστηκαν ως υπεράριθμοι (θυμόμαστε όλοι την προπαγάνδα περί 1.000.000 υπαλλήλων), τεμπέληδες, ανεπαρκείς επιστημονικά, διαπλεκόμενοι πολιτικά ("ρουσφέτια") και διεφθαρμένοι οικονομικά, ήρθε η ώρα να απολυθούν. Εφεδρεία, διαθεσιμότητα, κινητικότητα, προσυνταξιοδοτικό στάδιο είναι μερικά μόνο δείγματα της προσπάθειας των Κυβερνήσεων του Μνημονίου να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, να κρύψουν το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής τους, δηλ. τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, πίσω από εύηχες λέξεις.

Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για τους επίορκους. Ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός (2000 τους υπολογίζει ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης). Εξίσου θολά είναι τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται. Άλλωστε, μετά το νέο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων, το να θεωρηθείς "επίορκος" και να βρεθείς απολυμένος δεν αποτελεί καθόλου απίθανη περίπτωση, αφού αρκεί η εμπλοκή σε ένα σοβαρό τροχαίο ή η ανώνυμη καταγγελία ενός «καλού πολίτη», ή απλά η εν γένει συμπεριφορά σου (προφανώς υποκειμενικό και εντέχνως ασαφές και αόριστο).

Αναζητώντας λοιπόν τους υποψηφίους προς απόλυση, οι Ιαβέρηδες της Τρόϊκα σκέφτηκαν να ασχοληθούν με τους «κοπανατζήδες», τους «μακροχρόνια ασθενείς» κ.ά.

Στο κυνήγι των μαγισσών ξεχύθηκαν οι «ελεγκτές ωραρίου» οι οποίοι εσχάτως έσκασαν μύτη και στις Κεντρικές Υπηρεσίες του ΥΠΠΟ. Η κίνηση αυτή εμπεριέχει πρωτίστως το στοιχείο της σκοπιμότητας και της δημιουργίας εντυπώσεων, υπηρετεί την προπαγάνδα των ΜΜΕ και παράλληλα επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Όλοι μπορούν να βρεθούν "επίορκοι" από τους Ιαβέρηδες της Τρόϊκα.

Τα πράγματα θα ήταν στο όριο του γελοίου και θα τους είχαν ξεπροβοδήσει την ίδια στιγμή,  αν η πολιτική ηγεσία αντιδρούσε με παρρησία και η Διοίκηση αντί να «ψαρώσει» και να «σκύψει το κεφάλι» έκανε το αυτονόητο: εξηγούσε στους «Ελεγκτές Ωραρίου» ότι η φύση της εργασίας στο ΥΠΠΟ και η μεγάλη διασπορά των Υπηρεσιών δεν επιτρέπει την τυπική τήρηση του ωραρίου.

Σωστικές ανασκαφές και έργα σε περιοχές εξαιρετικά απομακρυσμένες από την έδρα της Υπηρεσίας όπου ο υπάλληλος οφείλει να «χτυπά κάρτα», πλήθος εργαζομένων με διαφορετικές ειδικότητες  (αρχαιολόγοι, συντηρητές, μηχανικοί, εργάτες, φύλακες περιοχών κλπ) καθιστά αδύνατο ή απλά υποκριτικό να καλούνται να «χτυπούν κάρτα» κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι όταν η εργασία τους βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά. Ανάλογα παραδείγματα μπορουμε να αναφέρουμε στις αυτοψίες (για τις οποίες τα "εκτός έδρας" έχουν πρακτικά καταργηθεί), στους φύλακες περιοχών κ.λπ.

Ακόμη και στις Κεντρικές Υπηρεσίες υπάρχουν Γραμματείες που λειτουργούν εκτός ωραρίου (π.χ. ΚΑΣ, ΚΣΝΜ) χωρίς αποζημίωση, υποστελεχωμένα Τμήματα και Διευθύνσεις που για να ανταποκριθούν στο έργο τους, οι εργαζόμενοι εργάζονται πρακτικά χωρίς ωράριο ή παίρνουν δουλειά ακόμη και στο σπίτι.

Επιπλέον αν δούμε το θέμα στις πραγματικές διαστάσεις του λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κατάσταση στις Υπηρεσίες οι περισσότερες από τις οποίες "ζητιανεύουν" το χαρτί υγείας ή το μελάνι εκτυπωτή, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το θέμα «ωράριο» - «παρουσίες», στην τυπική του διάσταση στερείται πραγματικού περιεχομένου. Άλλωστε η φυσική παρουσία ενός υπαλλήλου ουδόλως μπορεί να συνδεθεί με την παραγωγικότητα ή την απόδοσή του (ακόμη και με τα μέτρα των Ευρωπαίων ελεγκτών και των γιάπηδων managers που έχουν αναλάβει συνειδητά τη διάλυση του δημοσίου τομέα και υπηρεσιών στη χώρα μας).

Η προσπάθεια να κατασκευάσουν «κοπανατζήδες» έχει έναν πολλαπλούς στόχους: να τρομοκρατήσουν και να πειθαρχήσουν τους εργαζόμενους που αντιστέκονται, να δημιουργήσει φόβο και ανασφάλεια στους διοικητικούς υπαλλήλους που είναι επιφορτισμένοι με τα θέματα αυτά και να τους φέρουν σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους.

Προφανώς υπάρχουν υπάλληλοι που δεν τηρούν τον τύπο και την ουσία του ωραρίου. Τους υπαλλήλους αυτούς οφείλει κατ’ αρχήν να τους ελέγξει ο άμεσος Προϊστάμενος και φυσικά να εκτιμήσει κατά περίπτωση τους λόγους (τυπικούς ή ουσιαστικούς) που μπορεί να επικαλούνται. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι γονείς εύκολα θα «παραβιάσουν» το ωράριο για να ανταποκριθούν στα περιορισμένα ωράρια των παιδικών σταθμών, στη διάλυση των ολοήμερων σχολείων, στις ξαφνικές παιδικές ασθένειες κλπ. Φυσικά ο Προϊστάμενος πρέπει να έχει το "ηθικό κύρος" (κι όχι απλά την τυπική εξουσία) για να το πράξει. Ας σκεφτούμε αν οι διορισμένοι (κ.α.α.) Προϊστάμενοι με απ' ευθείας επιλογή της πολιτικής ηγεσίας μπορούν και θέλουν πραγματικά να το πράξουν. Ας σκεφτούμε αν Προϊστάμενοι που εποπτεύουν και γειτονικές Υπηρεσίες, λόγω έλλειψης Προϊσταμένων, μπορούν πραγματικά να επιτελέσουν το ρόλο τους.

Επιπλέον, η πολιτική ηγεσία θα όφειλε πριν επιτρέψει και τροφοδοτήσει το κυνήγι μαγισσών στο ΥΠΠΟ (που το παρέλαβε Υπουργείο και κατέστησε Γενική Γραμματεία) να ελέγξει εκείνους τους υπαλλήλους που απολαμβάνοντας την κάλυψη (τυπική ή άτυπη) «υψηλών γνωριμιών» όχι απλά απουσιάζουν από την εργασία τους αλλά παριστάνουν τους «συνεργάτες», τους «συμβούλους», τους «κομματάρχες», τα «στελέχη» και περιφέρονται στα διάφορα «γραφεία» και στους «διαδρόμους» κάνοντας «δημόσιες σχέσεις» κλπ. Αλλά αυτά είναι "δικά μας παιδιά"... 

Η πολιτική ηγεσία θα όφειλε κάτι ακόμη: να σταματήσει να φτιάχνει και να χρησιμοποιεί «υπηρεσίες ψυγεία» για να τιμωρήσει τους μη αρεστούς, ή να υπηρετεί την γνωστή μέθοδο της «προαγωγής και αποστρατείας». Η (ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη)  Διοίκηση θα όφειλε διαφυλάσσοντας πραγματικά τη σχετική αυτονομία της και αντιστεκόμενη στις «προφορικές εντολές και οδηγίες»  να σταματήσει να λέει “yes” στην απαράδεκτη πρακτική των «αποσπάσεων», «διαθέσεων», «μετακινήσεων», μεταθέσεων εκλεκτών ή μη αρεστών υπαλλήλων που αποτελεί πραγματική μάστιγα στη δημόσια διοίκηση.

Τέλος, τα Σωματεία θα όφειλαν αφενός να παρέμβουν και να διώξουν τους εντολοδόχους της Τρόϊκα με τις κλωτσιές από τις Υπηρεσίες του ΥΠΠΟ, στέλνοντας ένα μήνυμα αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας σ΄όλη την ελληνική κοινωνία κι αφετέρου να έχουν φροντίσει να μην δίνουν δικαιώματα με τις αιώνιες "απαλλαγές" ορισμένων «συνδικαλιστών». Η  τήρηση των προβλέψεων του Ν. 1264 για τις συνδικαλιστικές άδειες και απαλλαγές δεν είναι ένα τυπικό ζήτημα, ούτε μπορεί να εκπίπτει σε άτυπες μορφές "αργομισθίας". Αυτή είναι η στάση που υπερασπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα, διαφυλάσσει τη συνδικαλιστική άδεια από την προσπάθεια της συγκυβέρνησης να την καταργήσει και το κρατά μακριά από φαινόμενα ομηρίας του από την πολιτική εξουσία. Μια τέτοια συνεπής στάση λειτουργεί και παραδειγματικά στους συναδέλφους εκείνους που συχνά αντιλαμβάνονται την "άδεια της συνέλευσης" ως μια ευκαιρία για αργία ή την απεργία ως άδεια Η/Υ ή αιμοδοσίας ή... 
Αν θέλουμε να ειμαστε στοιχειωδώς σοβαροί και να μην μας κουνάνε το δάκτυλο αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, αυτός ο φαύλος κύκλος της "συνενοχής" και του "νταλαβεριού" πρέπει να σπάσει! Ετσι απλά και ας κακοκαρδίσουμε όσους προσχηματικά θέλουν να διαβάζουν διαφορετικά την πραγματικότητα.

Μαζί με αυτά βρίσκεται σε εξέλιξη και ολοκληρώνεται η περίφημη διαδικασία της στοχοθεσίας. Μια διαδικασία στα όρια της αστειότητας που μέσα από κοινοτυπίες ή αυτονόητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις σε επόμενη φάση να "πατήσει" η αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού με ότι αυτό συνεπάγεται: νέες καταργήσεις υπηρεσιών και απολύσεις εργαζομένων που δεν "επιασαν τους στόχους". Δυστυχώς σε πολλές Υπηρεσίες ο ζήλος και η άγνοια κινδύνου από τη μια και οι τυπικές "υπηρεσιακές λογικές" της "διεκπεραίωσης" από την άλλη ρίχνουν νερό στο μύλο της "αξιολόγησης" και νομιμοποιούν τις διαδικασίες αυτές στα μάτια των εργαζομένων. Ας αναρωτηθούμε ποιος και με ποια κριτήρια θέτει στόχους και απαριθμεί τις προτεραιότητες, πως και απο ποιούς θα γίνει η αποτίμηση  σε επόμενη φάση, με ποιο προσωπικό και με τι οικονομικούς πόρους θα κληθεί να "πιάσει τους στόχους" η κάθε Υπηρεσία.

Ολα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που με κάθε αφορμή λέμε: στη φάση αυτή δεν υπάρχουν ενδιάμεσες γραμμές, στρογγυλές διατυπώσεις και περιθώρια για "ρεαλισμούς". Ή στοιχίζεσαι πίσω από τη συγκυβέρνηση των μνημονίων και υπηρετείς τους δυνάστες του λαού που διαλύουν τις δημόσιες υπηρεσίες και διαγράφουν κάθε ίχνος από αυτό που κάποτε ονομάζαμε "κοινωνικό κράτος", ή δίνεις την πολιτική μάχη της ανατροπής της συγκυβέρνησης του ΔΝΤ και της ΕΕ και της καταγγελίας - ακύρωσης των μνημονίων.