Οχυρωματικά Έργα στη Μπουμπουλίνας

Το τελευταίο διάστημα, όλο και συχνότερα, βλέπουμε διάφορα δημόσια (κι όχι μόνο) κτήρια να "οχυρώνονται". Μάντρες, πόρτες ασφαλείας, συστήματα καμερών και λογής λογής άλλα "μέτρα ασφαλείας". Αλλά ποιος είναι άραγε ο εχθρός; Από ποιους και γιατί κινδυνεύουν τα δημόσια κτήρια; Όχι βέβαια από τους "αγνώστους" που "παίζουν πόλεμο" με την αστυνομία. Τέτοια γεγονότα δεν μπορούν να αποκλειστούν από καμιά "οχύρωση", ενώ πολλές φορές κινούνται στα όρια της προβοκάτσιας.

Οι "οχυρώσεις", πρωτίστως, είναι μήνυμα προς το λαό. Εκπέμπουν, συμβολικά, το μήνυμα του "αποφασιστικού κράτους", του "νόμου και της τάξης". Άλλωστε τα δημόσια κτήρια πέραν των άλλων έχουν έναν ευρύτερο συμβολισμό: "την ισχυρή παρουσία του κράτους".

Εκπέμπουν μια, συχνά ψεύτικη, εικόνα δύναμης, πυγμής και αποφασιστικότητας απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", απέναντι στο λαό που αντιστέκεται στην πολιτική της εξαθλίωσης και της υποταγής, στην πολιτική των Μνημονίων. Απ' την άλλη, σε κάποια άλλα κομμάτια του λαού, πιο συντηρητικά, αυτή η ιδιόρρυθμη "κατάσταση πολιορκίας" επιβεβαιώνει το φόβο και την ανασφάλεια που συστηματικά καλλιεργούν τα ΜΜΕ και η Κυβέρνηση, που εδώ και καιρό έχουν ανοικτά υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα.

Όλα αυτά, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της ίδιας πολιτικής. Μιας πολιτικής κράτους εκτάκτου ανάγκης που η Βουλή, ως τυπικό γνώρισμα της αστικής δημοκρατίας, έχει αντικατασταθεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, μιας Κυβέρνησης που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις, που επιστρατεύει απεργούς, που συλλαμβάνει "προληπτικά" διαδηλωτές, που κλείνει τους σταθμούς του Metro στις απεργίες, που έχει γεμίσει κάθε γωνιά και πλατεία της πόλης με κλούβες και κρανοφόρους, με "μυστικούς" και "συμβατικά" αυτοκίνητα, που διεξάγει έναν πραγματικά χημικό πόλεμο απέναντι στο λαό που διαμαρτύρεται, που εφορμά δολοφονικά με "παπάκια" στους διαδηλωτές (ως γνήσια τέκνα του Κοτζαμάνη).

Προφανώς, όλα αυτά έχουν και το όριο της γελοιότητας, της αναποτελεσματικότητας. Κανένα "κάστρο" δεν είναι άπαρτο για το λαό. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν ο λαός θέλει μπορεί να ρίχνει κάθε Βαστίλλη, να εφορμά στα Χειμερινά Ανάκτορα, να γκρεμίζει κάστρα των αστών, να επιβάλλει την πραγματική δημοκρατία.

Κι ύστερα ήρθαν τα ελικόπτερα... 

(Γ. Στεφ.)